son yıllarımın pazar akşamı pek bir şey ifade etmiyor ama eskiyi düşününce nasıl mutlu olurdum pazar akşamları. sobalıydı o zamanlar evimiz, oturduğumuz ilk ev. o zamanlar aileydik gerçekten, sobanın yanında yıkadı annem beni sonra kardeşimi. kurulanırdık, pijamalarımın rahatlığını hatırlıyorum yazarken. sonra televizyonun önünde otururdu yanyana kardeşimle. işte o akşamlar pazar akşamıydı. şimdi pazar akşamları sadece bazen pazartesiden bir, salıdan iki gece önceki akşamlar. başka bir sıfat bulamıyorum kendi adıma.
Genelde eve gitme çabası içinde olduğum akşamlardır. Nerdeyse her ay bi şehir dışı yolculuğu, ankara da olduğum her pazar gelen akşam buluşalım mı daveti, daha da olmazsa yöneticimden gelen akşam bize yemeğe gel daveti.
Velhasıl-ı kelam yollarda olduğum akşamlardır.
pazartesi sendromunun baslangici olan aksamlarin ev sahibidir. pazartesi günü icin yapilacak olanlar icin yapilan hazirliklardan dinlenme günü olmaktan cikmis haftanin ilk gününün havasinin kararmasiyla baslar.
şimdi kılıksızım, fakat
borçlarımı ödedikten sonra
ihtimal bir kat da yeni esvabım olacak
ve ihtimal sen
yine beni sevmeyeceksin.
bununla beraber pazar akşamları
sizin mahalleden geçerken,
süslenmiş olarak,
zannediyor musun ki ben de sana
şimdiki kadar kıymet vereceğim ?
şimdi kılıksızım,fakat
borçlarımı ödedikten sonra
ihtimal bir kat da yeni esvabım olacak
ve ihtimal sen
yine beni sevmeyeceksin.
bununla beraber pazar akşamları
sizin mahalleden geçerken,
süslenmiş olarak,
zannediyor musun ki ben de sana
şimdiki kadar kıymet vereceğim ?
