kırmızı eti lüks bir gıda maddesi olarak belleyen p.k., bunu bir zaafiyet haline getirmiş, ve kendisine bu gıdayı temin eden sahibisinin köpeği olmuştu. pavlov'un köpeği...
zil nerede çalıyorsa orada it gibi! pavlov'un peşinden koşup, vereceği bir dirhem kırmızı et için salya tüketmekteydi. her açlığın zirve yapadurduğu anı, o zil sesi ile son bulmakta, etini afiyetle midesine indirmekteydi. taki 1900 ların başındaki o 'büyük et buhranı'na kadar.
piyasada kırmızı et stokları tükenmiş, damızlık hayvanlar iktidarsızlaşmış, taşaklı joe efsanesi yerine veliahtını bırakamamış; dolayısı ile piyasadaki et fiyatları tavan yapmış. zaten savurgan ve alkolik bir fizikçi olan pavlov, nobel ödülünden aldığı sembolik parayıda tüketince, meteliğe kurşun atar olmuş. bırakın kırmızı eti, yiyecek pasta, saracak tütün bile bulamadığı zamanlar olmuş. ama köpeğine zili şangırdatmaktan vazgeçmemiş. pabucumun fizikçisi köpeğinin ağzından akan salyaları izleyip 'şartlı reflekstir, geçer' diye tiye alıyormuş.
birgün bizim köpek havlayarak koşa koşa pavlovun yanına gelmiş, hart diye kapı vermiş baldırından. ertesi gün yine aynı sahne. sonraki günler yine, havlaya havlaya gelip ısırmalar. sonrasında ne zaman bizim köpek havlasa, pavlov bağırır olmuş. biz buna şartsız şurtsuz pavlov'un köpeğinin intikamı diyoruz ve saygı duyuyoruz.
