paslı çiviler gibi bakışları
kendine çakılmış uzun bir dünden
gitmiyor hiçbir yere
kalbinin gözlerinden
öptüğü ayrılık
sanki dün ayrılmış
yıllar önce ayrıldığı sevgilisinden
aynı güne düşmez kaybettiklerimizin mevsimi
bakışlardan sökülen izleri
duvarlarda zaman lekeler
yum gözlerini geçmişindeki zehire
kendindeki çivi yazısına artık izin ver
