öyle parmaklarım var ki yüzük takamıyorum. takınca bildiğin kadın eli oluyor. şimdi yine hatırladım da derinden bir of çektim, allah başka dert vermesin tabi
kendimden söz edecek olursam parmaklarım çocuk parmağı gibi görünüyor, tırnaklarım bile küçücük. yani tatlı görünüyor ve karizma durumu söz konusu değil.
kimse bok atmasın olan karizmatikliktir. " aaa ne kadar güzel ellerin var senin" diyip o bahaneyle el tutan kızlar gördü bu gözler. üstelik tipim ortalamanın bir tık altında olmasına rağmen.
orta okulda hiç unutmam, kızın biri "aaaa mahmut ne güzel ellerin varmış." diyip elimi eline alıp incelemeye başladı. ben de tam olarak bu ince parmaklardan var ve yamuk yumuk. kızlar nedense ele önem veriyor. derken kızların sayısı 3 oldu 5 oldu. bi baktım etrafım hep kız. 13 yıllık hayatımın en adrenalinli anları. beni ne köpekler kovaladı ne dayaklardan kaçtım ama hiçbiri böyle değil. parmaklarımı ciddi ciddi incelediler falan. derken içleriden bir kız "e bu aynı kız eli gibi" dedi. sonra bir gülüşmeler bir kahkahalar "evet aynı kız gibi" falan demeler. itip kakmalar....
işte ben o gün mutluluğun ne kadar kısa süren bir duygu olduğunu anladım sayın yazarlar.
sonra eve gidip dizlerimi karnıma çekip duvara dayandım.
ergendim.
Hiçbir karizmatikliği olmayan erkek.
Kadının eli zaten narin, adam adı üstünde azcık büyük ve parmakları kalın olsun ki of ne diyom ben hiç ciddi olamıcam.
