hayattan ibretliktir...
küçükken camide, hoca vaaz veriyordu herhalde konuşuyordu falan, (tam hatırlamıyorum) neyse işte. can sıkıntısından olacak ki, parmaklarımı çıtlatmaya başladım. ama sesi, beni bile rahatsız ediyordu. sonra ön saflardan bir amca yaklaştı. beni tuttu kolumdan götürdü en ön safa. sağımdaki ve solumdaki amcaların hepsinin bana baktığını hissediyordum, onlara bakmasam bile. kızardığımı ve vücudumun uyuştuğunu da... o gün bugündür öyle kolay kolay parmak çıtlatmam. aklıma hep o an gelir.
sadece parmaklar mı? bileklerim, dirseklerim, diz kapaklarım, boynum, belim... bırakılmıyo ya nasıl lanet bişeyse. şu an zor tutuyorum kendimi yapmamak için.
sebebi nedir merak edilen hastalık. zira kendimi mümkün değil durduramıyorum. öyle bi takıntı haline geldi ki es kaza birini çıtlatırsam bütün parmaklarımı çıtlatmak zorunda hissediyorum kendimi. bir de toplantı, görüşme vs olmadık ortamlarda aklıma düşünce kendimle savaşmaya başlıyorum, çıtlatana dek aklımdan çıkmıyor. hasta ruhluyum galiba.
(bkz: mayday mayday)
