çarşamba ameliyat olacağım. burnumdan gireceklermiş. nereden çıkacaklarını düşünmek istemiyorum.
tümör alacaklar, sonra ilaç falan...
amma isyankar beynim varmış bu arada.
korkuyorum. ölür müyüm ki acaba?
"daha erken. bence ölmezsin." dedi doktor ama insan bi kötü oluyor yine de.
ben oluyorum yani en azından. açıp baktım yazılanlara, millet en fazla 2 yıl yaşamış, sonra herkes ölmüş.
daha mı korkmayayım ulan!?
bu arada kanalları zaplıyordum az önce, reis-i cumhur hazretlerini gördüm.
bakın bu adam büyük baskı altında. çünkü bir ülkenin .mına koymak her baba yiğidin harcı değil öyle.
stresten kalp krizi geçirebilir, verem olur, kanser olur...
ölür bir şekilde. ölmeli yani bence.
şimdi bu adam tüm bunlara rağmen ölmedi ya, ben ölürsem çok üzülürüm lan.
hiç adil değil yani. ben ölmeyeyim. o ölsün.
neyse...
bugünlerde hiç konuşmadığım kadar ölüm konuşuyorum.
çok şiddetli saçmalama atakları geçiriyorum. korkumu belli etmemeye çalışıyorum.
hayatımın bir film şeridi gibi gözlerimin önünden geçişini izliyorum, arada kahkahalara boğuluyorum.
hafızamdaki tüm güzel anıların dibini sıyırıyorum.
