bunlar seçim yapıldıktan ve 4-5 yıllık rahat hayatlarını garanti altına aldıktan sonra halkı unuturlar ve daha büyük, daha güzel görevlere sarılırlar. program komisyonu dağılır. seçim öncesi sürdürülen mücadele yeniden günlük ekmek için yapılan mücadele şekline döner.
sözün kısası, milletvekilliği maaşları ele alınır. milletin sözde temsilcisi, her gün o müstesna binaya gider. gerçi tamamen içeri girmez. ama listelerin bulunduğu odada boy göstererek, kendi adını halkın hizmetinde bulunanların arasına yazdırır. böylece bu devamlı gayretinin karşılığı olarak ödeneğini alır. fakat on yıl sonra veya buhranlı günler sırasında bir esnaf derneğini andıran parlementonun fethedilmesi tehlikesi belirdiği zaman birer krizalit olan bu siyaset cambazları büyük phalansterelerini bir yana bırakarak, halk topluluklarına doğru yeniden kanat açarlar. seçmenlerine tekrar nutuk atmaya başlarlar. yaptıkları işleri ballandıra ballandıra anlatırlar. muhaliflerinin fena niyetlerini ve inatçı davranışlarını dile getirirler. fakat çoğu zaman akıllı topluluklar bunlara minnettarlık göstermeyip, yüzlerine karşı hakaret ederler.
işte halkın bu davranışı belirli bir dereceye ulaştığı zaman, partinin boyasını yenilemek gerekir. programın elden geçirilmesine ihtiyaç duyulur. komisyonlar tekrar kurulur ve aldatma oyunu eskiden olduğu gibi sahneye konur. insanların granit kadar sert olan aptallıkları göz önünde tutulursa bu şekilde davranışlar karşısında şaşılmaz. oy verecek olan gerek burjuva ve gerek proleter sınıfına dahil dört ayaklılar yeni program karşısında gözleri kamaşmış bir durumda tekrar aynı ahıra koşarlar ve daha önce kendilerini kandırmış olan herifleri bir kere daha seçerler. işte bu şekilde halkın ve çalışan sınıfların adayı tekrar parlamento tırtılı olur. yani kamu hayatının yaprakları üzerinden midesini doldurmaya devam eder. sonunda şişmanlar, büyür ve bir süre sonra tekrar bir kelebeğe dönüşür.
