Şarkıyı Phil Lynott abimiz Paris'te beraber geçirdiği zamanları unutamayan gizemli sevgilisi için yazmıştır aslında onun yorumu daha dingindir ama yine de güzeldir. Phil ölünce can dostu Gary Moore onun anısına çaldıkça coşar coştukça coşturur. Böyle bir hikayesi vardır bu şarkının.
her dinlediğimde büyük üstada olan saygımın katlanarak arttığı aşmış gary moore şarkısı. normalde en acıklısından film izlet bana mısın demem zor duygulanırım. ama çok gariptir ki bu şarkıyı dinlemek beni duygulandırıyor. her seferinde hem de.. bitirdin bizi be gary moore. belki de senin şarkıların gitarla gerçek anlamda tanışmamı sağladığı için bu kadar değerli benim için. neyse büyük sanatçıydın vesselam. unutulmayacaksın..
gary moore'nin bir notayı öldürmeden diğerine geçmediği şarkı. hatta birini öldürmesi 27 saniye sürüyor. can çekiştiriyor notaya. kemali ile dinlerseniz ölürsünüz.
zira "Bir müzik parçasının nağmelerini kemaliyle dinleyen kişi o an ölüverir." (Eflatun)
ortasındaki yaklaşık 45 saniyelik soloyu (aslında bi solodan daha fazlası) ilk defa duyanların, ''acaba bozuldu mu'' diyerek teyplerini kurcaladıkları birçok defa görülmüştür.
