güzellik kavramı tartışılabilir olmasından ötürü yakıştırılan sıfat yanlıştır. konuşmayı ele alalım;
kimi "je t'aime" lafını duyduğunda mutlu olur, kimi "seni seviyorum lan jale" lafını duyduğunda mutlu olur.
kimi eiffel kulesinden parisi izlemeyi sever, kimi galata kulesi veya kız kulesinden istanbula bakmayı sever.
kimi şanzelize'de bir fincan kahveye 10€ verir, kimi istanbul'da starbucksta bir kahveye 15 lira verir.
ama yinede istanbul gibi cennet var mı allah aşkına? he istanbul'un cennetliği yaşamasını ve görmesini bilene orası ayrı.
biri çıkar şunları der;
-abi istanbul ne kadar kalabalık, bu kalabalık yüzünden heryer gecekondu oldu. avrupa kültür başkenditinin haline bak.
diğeri çıkar der ki;
-abi şu boğaz manzarasının güzelliğine bak, elinde çayın oturmuşsun boğaz kıyısına sırf denizi izlemek bile ruhunu dinlendiriyor insanı.
not: biz ikinci kişiyiz. mutluyuz huzurluyuz efendim.
parisin ara sokaklarindaki cok afedersiniz sidik kokusunu hic solumamis ozentiler insanidir.
parisi tour eiffel, champs elysée, saraylar ve muzelerden ibaret zannediyordur. dis gorunuse aldaniyordur.
''hayat o kadar berbat olamaz, diye düşünürüm bazen.
ne de olsa, sonunda insan boğazda bir yürüyüşe çıkabilir''
der orhan pamuk nice şehri gezmesine sevmesine rağmen.
