aslında tam deney konusu bir arkadaştır bu. inansa da kendine, inanmasa da ama yıllarca ''tanrı yok'' diyen biri yeryüzüne doğru saatte bilmem kaç km süratle düşerken ''tanrı yok'' derkenki kadar cesur ve sallamaz olabilecek midir acaba?
bilinmez bir boşluğa süzüldüğünü düşünerek ürkecek ateisttir.
kendimden bilmiyorum lakin inandığında samimiyse, gerçekten bir tanrı'nın olmadığını düşünüyorsa, bok yoluna gittiğini ve bir hiç olacağını düşünmeye devam edecektir. ölüme giderken dahi yan çizmeyen ateistler de vardır. lakin ateist, deist gözükmenin kuulluk emaresi olduğu 2009 yılında, hangi ateistin gerçekten tanrı'nın olmadığına inandığını, bunu düşündüğünü bilemiyoruz. ve inancında samimi olan ateistleri görmek için de hepsini açılmayan paraşütlerle damdan aşağı atmayı düşünüyoruz.
büyük bir sükunetle "allahım çok mutluyum cennetine geliyorum, keşke daha önce geleydim" diyen dindar veya "ah keşke annem babam ve çocuklarım da benimle bu cennet yolculuğuna çıkmış olaydı" diyen inançlı insan kadar şanslı değildir.
- abi, benim paraşüt açılmıyo yaa!
- oğlum paraşüt yok ki senin sırtında. öyle mi atladın sen?
- yapma yaa! naapıcam ben şimdi.
- dua et istersen ama, pek yararı olacağını sanmam bu yükseklikten.
- abi ben ateistim zaten... şimdi son dakkada ayıp olmasın tanrı ya karşı.
- .....
- aa, inanıyorum ben resmen yaa... inanmıyorummm!
kendi inancını tüm varlığıyla kabullenmiş bir kişi ise, tanrının varlığına inanıp hayatı boyunca dinin gerekliliklerini yerine getirip, kendine dürüst davranamayan insanlardan daha şereflidir. yolda bir dilenci görüp ona beş kuruş para vererek insanlığa yardımı olduğunu düşünen, ya da evine gidip kutsal kitabı okuyup kendini kandırdıktan sonra, kendinden yaşça küçük kızlara sarkan bilinçsiz beyinler düşünsün paraşütü açılmadığında ne yapacağını!
bir süreliğine Allah'a inanacak olan insandır eğer kurtulursa yine inanmaz...
paraşütü açılmayan vatandaş yedek paraşütü açacak ve kurtulacaktır...
yere indiğinde sorulan ilk soru:
-kanka ne yaptın ya neler hissettin?
+sorma ya nerdeyse inanıyordum...
tanrının adını haykırarak aşağı çakılacak ateisttir.
yazar arkadaşlarım. böylesine bir başlığı görünce kısa bir anı'm geldi aklıma. paylaşmak gerek.
yıl 1997 ocak ayı. antakyada 5.7 şiddetinde deprem olur. ama bu depremden yarım saat önce 4.5 şiddetinde öncü deprem oluyor. tabi bizler göt korkusuyla ocak soğuğunda sokaktayız. beklenen 5.7 depremi geliyor ve herkes "ya allah kurtar bizi" diye bağırıyor. gözümle çevremi taradım. ne göreyim. bizim allahsız tamer. bütün gün allahı söver dururdu. şimdi allahım diye bağırıyor. işte biz buna göt korkusu diyoruz.
Eşh harflerinin yan yana gelmesi ile ağızdan çıkması muhtemel sözcükler söyleniyor; el önce başa, sonra göğüse, ardından önce sol, sonra sağ omza götürülüyor veya aynı görev ile kullanılabilecek hal ve hareketlerde bulunuyorsa kişi, bir merak varsa içinde, her zaman reddettiği kendinden üstün bir güce yalvarmaya başladıysa, lanetler ve küfürler karıştıysa dilinde..
o hep yalancı olmuştur. olduğu gibi görünmemiş, hayatın uçlarında seyretmek isterken maneviyattan soyutlanmıştır.
O hiç öldürmemiş,
Hiç zarar vermemiş,
hiç kötü olmamıştır belki.
Ama hep yalancı olmuştur.
Paraşüt açılmadığında; açılmamasının nedenlerini araştırıp son ana kadar açmaya çalışıyor, ümidini kesitiğinde de hayata gülümseyip "elveda, buraya kadarmış" diyorsa.
O hep dürüst olmuştur.
belki öldürmüş,
belki zarar vermiştir,
belki hep kötü olmuştur.
ancak hep dürüst olmuştur. olduğu gibi görünmüştür.
sahip olduğu erdemlerle göçecektir bu gezegenden.
bir gece yarısı entrysinin daha sonuna geldik, inançlara kimliklere kültür ve geleneklere sonsuz saygı ile..
ölürken yok efendim tanrıyı-öteki tarafı düşüneceğine bu kadarmış, şansım yaver gitmedi şeklinde söylenebilir veya aklından önemli insanları bir film şeridi gibi geçirebilir. ateist olmasından ötürü binbir türlü şaka yapan müslümandan da özde daha müslümandır. ateist de insandır, ölür. soruyorum sana cennetin olduğunu kim söyledi? fotoğrafını mı gördün, tanrın mı rüyana girip söyledi?
