hayal kırıklığına uğramış kişinin yüreğinin parçalanması olayıdır. çok parça kaybolmadıysa tadilata başlanabilir. şayet geriye pek bir şey kalmadıysa ne kadar değişik kombinasyon denenirse denensin, puzzle ın ya göbeğinde kocaman bir delik, ya da kıyısında köşesinde küçük ama çok sayıda delik oluşur.
olayı bir de şöyle bir hikayeyle süslersek sanırım daha bir anlam kazanır.
babası oğluna bir torba çivi verir ve ona kontrolunu, sabrını her kaybettiğinde ceviz sandığının üzerine bir çivi çakmasını söyler.
birinci gün çocuk tam 37 çivi çakar. haftalar ilerledikçe çocuk kendini kontrol etmeyi öğrenir ve daha az çivi çakmaya başlar. nitekim haftalar ilerledikçe, kendini kontrol etmesinin sandığa çivi çakmasından daha kolay oldugunun farkına varır. her çivi çakılmadığı günün sonunda durumu babasına bildirir.
bu defa baba oğluna, kendini kontrol ettiği her günün sonunda sandıktan bir çivi sökmesini ister. haftalar geçer, çocuk, hem sabır hem de kendini kontrol etmenin idrakiyle, tüm çivileri sökmüş olur ve babasını çağırır. babası çocuğun elinden tutar ve sandığın yanına götürüp ona şöyle der: bak oğlum, çok çalıştın ve artık kendini kontrol ederek sandığın üzerinde delik açmamayı öğrendin! ancak, sandığın üzerindeki deliklere bir bak!. hiç bir zaman o delikler kapanmayacak ve eskisi gibi olmayacaklar.
her sabırsızlığın, duygusal tepkimen karşındaki kişinin yufka yüreğinde böyle onulmaz yaralar oluşturur. ne kadar özür dilersen dile, o yara daima orada duracaktır. sözlü bir saldırı da en az fiziksel bir saldırı kadar yara verir!. oysa arkadaşlarımız bizim için mutluluktur, bizi güldürürler, başarı için cesaretlendirirler, bize dikkatli bir kulak sunarlar ve kalplerini bize açmaya her zaman hazırdırlar.
konuşan ama dinlemeyen, saygı duyulmayı isteyen ama saygı göstermeyen, kahkaha atan ancak kahkaha atılmasından hoşlanmayan toplumun kurbanlarıdır. hayaller onlar için delilik göstergesidir, kitaplar onlar için delilerin aksesuarlarıdır, özgür düşünce onlar için kabul edilemezdir. dışlamak adı verilen silahla öldürürler umutları ve hayalleri, ısrar eden onlar için yabancıdır. yabancılığı kabul eden yozlaşmışlıktan kurtarır paçasını, sinir harbine girmeden çekilir köşesine, belki o zaman hayaller biraz nefes alabilecektir.
her kişi kendinden sorumludur.insan ne kadar çok güvenirse o kadar çok kırılır.
güvenin boşa cıkması olayında kişide değişik duygusal çöküntüler oluşur.
1.cok düşünceli olur
2.karamsar olur.
3.asabi ve huzursuz olur ki huzursuzluğunu cevresinede yayar.
-nereden biliyorsun?
-kendimden....sevgi kalp kırar..ruhu parcalar,hem nimettir hem lanet..
ışık alıyordu ruhu. saydamlaşmıştı içi dışı bir. su gibi... ruhundan kan sızıyordu canın yanında. üzeri örtülü ölüyordu ölüm bir melankoli seyrinde. insafa gelmişti belki de... alacak hiç bir seyinin kalmadığı donuk tende.
ihaneti hayat felsefesi olarak benimseyen ruhsuz kişilerin arkalarında bıraktıkları kusursuz eserler.
fakat bu eserin canlı olduğu, kalbinin attığı, bir ruhunun olduğu ve o ruhunun çok kolay yaralanabildiği çokça kez göz ardı edilmiştir. bildiğiniz taş heykellerden değil bu kesinlikle; bahsi geçen varlık bir insan. duygulanan, seven, sevilen, fedakarlık yapabilen, hatta size tüm hayatını bile adayabilen yegane canlı..
evet ortada paramparça bir ruh var. değer bilmezlik ve umursamazlık hançerleriyle delik deşik edilmiş, lime lime olmuş; yaşanır tarafı kalmamış bir ruh.
ve yine delik deşik bir yürek. atacak gücü bile kendinde zor bulan bir yürek..
ne mi kaldı geriye? bu yüreğin ve ruhun tez zamanda terketmeye hazırlandıkları bir beden. pek iyimser bir tablo değil ne dersiniz? peh peh..
renklerin dünyasında solgun gri gölgelerdir. Gülerler, eğlenirler, yaşarlar sanırsınız ama dıs gorunus aldatıcıdır. devamlı sıcak kalabilen bir koz vardır içlerinde. dikkatle bakarsanız gorursunuz daha gri ve durgun olduklarını.
