insanın küçüklüğünden beri dolaylı yollardan(*) tecrübe etmesine karşın vazgeçmediği anlayış. özellikle gençlerde(özellikle erkeklerde) var bu psikoloji ve kendi kendilerine zulmediyorlar(zulmediyoruz). hayır sen mücadeleni yap, çalış, allah nasip ederse o da olur elbette ama bakıyorsun insanlar gelecek planlarını hep paraya endekslemişler. cümleler "param olursa" diye başlıyor. evlilikleri, kararları, arabaları hep bu iki kelimeye bağlı. kanaat etmeyi, şükretmeyi bilmiyorlar. böylelikle elde edince de doymuyorlar. bunun yanında.para kazanırken başkalarını da ezmeleri, aynı jenerasyonda rekabeti kazanmaları da gerekiyor. illaki "param olursa her şeyim düzelir." diyenler olmuştur ve bunların içinden emellerine ulaşanlarda çokça olmuştur. merak ediyorum düzeldi mi? bunun cevabı evet artık arabam var gızlar peşimde olmasın.
(*) o dolaylı yola gelirsek, tıpkı o küçükken mücadele ettiğin, her gece hayaliyle uyuduğun, o bisiklet, o futbol topunu hatırla. nasıl da sahip olduktan sonra sokakta bırakmaya başladın. o sahip olduğun ilk gece uyuduğun o topa artık çok nazik davranmıyorsun. bu da böyle işte. çocuk her yerde çocuk.
sonu olan hiç bir şeyle sonsuza kadar mutlu olunmuyor. sonsuza kadar mutluluk ancak sonsuzla oluyor.
yanlış düşüncedir.
çoğu şey ulaştıktan sonra kıymetini kaybeder.
şimdi bana abazan damgası vuracaksınız ama kate upton gerçeği var sabahtan beri sözlükte hayalleri yıkılan yazarların feryatlarını dinlemiyor muyuz? şimdi kim eskisi gibi yüceltir kate upton u?
