Karanlığın derinliklerinde ormanın içerisinde belgisiz bir şahıs oturuyordu. Bir elinde kahvesi diğer elinde sigarası, gökyüzündeki yıldızlara dalmış kafası yukarıda ıslanmış yüzüne yansıyordu ayın ışığı. Mutsuz muydu? Mutlu mu? istediği noktaya gelmiş miydi? Ne için çabalamıştı hayatta? Nereye gelmişti? Neden buradaydı?
Diye düşünürken saatin nasıl geçtiğini anlamamıştı. Birden bir ses duydu. Etrafına bakındı. Gerçekten duymuş muydu o sesi yoksa bir yanılsama mıydı? Sorular kafasını yer bitirirken bir sigara daha yaktı. Yaktı çünkü rahatlamaya ihtiyacı vardı. Rahatlatırdı ya sigara. Kahvesi de bitmişti zaten. Geri donmeliydi ama ayaklarında kalkacak guç yoktu. Neydi bu halsizliğinin sebebi?
herşey o kadar güzel görünüyordu ki gözüne. o kadar duru, pırıl pırıl herşey artık daha da netleşmeye başlamıştı. kafasını bulandıran düşüncelerde neyin nesiydi?
Sonra birden çalıların arasında bir hışırtı duydu. Karanlıkta biri vardı ama adımları duyulmuyordu. Sadece sürtündüğü yaprakların sesi. Çünkü tüylü patileri toprak zeminde sessizce ilerliyordu. Kırmızı gözleri gördüğünde hayvanın pençeleri çoktan boğazını deşmişti.
Gece gece ancak bu geliyor aklıma. Zaten hiç o adamın neden orada olduğunu merak etmemiştim.
Fakat adamın olumu hikayenin başlangıcıydı. Kadın yıllar sonra elinde bir şarap kadehiyle o trajik geceyi hatırladı. Ayrılmadan önceki o korkunç kavgalarını.
hayvanin nefisini yüzünde hissederken içinde tek bir korku yoktu. aklında sadece bir kişi vardı. o kişinin verdiği acı daha fazlaydı.hayvan pençesini kaldırdı. adam kendisine olacakları görmemek için gözlerini yumdu. kaderine razıydı.
gözlerini açtığında ise hayvanin yanında kanlar için de yattığını gördü.üzerin de bir ok. kim attı diye merak ederken arkasından bir ses. adamın yüzünde bir gülümseme belirdi. ses tanıdıktı.
