hemen ardından 'fakat para ile çok güzel melahat olur fıkıhfıkıhfıkıh' gibisinden düşündürürken güldürücü, kaşındırırken hıçkırtıcı, hapşurturken kışkırtıcı bir espri yaparak ortalığı şenlendirebilir. ****
şu mantıkta olsam yemin ederim dertlerimin yüzde yetmişi bitmişti, bu söylem büyük ihtimalle para sıkıntısı çekmeyen insanların söylemleridir, ya da en üst mertebeye ulaşmış kendini gerçekleştirmiştir. ama o ara formları nasıl atladın diye sorarlar adama.
(bkz: maslow un ihtiyaçlar hiyerarşisi teorisi)
insanın en temel ihtiyaçlarını karşılaması için para zorunludur. o yüzden fakirlerin bu ihtiyaçları varken gidip ütopik hayallere dalması saçmadır.
estetik algı bile farkirlerde olamaz. zenginliğin getirdiği bir şey bu. bakın mesela önceden sanatın hamiliğini yapan din ve aristokrasi iken sonradan sanat halka inmiş ve estetik yoksunu halk postmodernist sanat altında sanatın içine etmiştir.
rönesans nerde soyut dışavurumcu nerede. dawinci nerede andy warhol nerede.
işte bunlar önemli şeyler.
önce karnın soyacak. hatta ben fakirlerin sevmesine bile karşıyım. sonuçta fakirsin sen, senin işin üremek yahu. sok geç ya, sıçtırtma romantizminden.
para bir araçtır amaç değildir bunu hepimiz biliyoruz fakat parayı doğru harcamayı bilmeyen insan tabi ki parayla eğlenemez, mutlu olamaz bu yüzden doğru harcamayı bilmek gerek. Seni heyecanlandırmıyorsa bile başkası için mucizelere sebep olabilir. Bu yüzden çürük bir tespit, yanlış bir genelleme diyebiliriz.
benim param yok, etrafımdaki çoğu insanın var, aralarında kendimi ezik gibi hissediyorum, çünkü toplum bana bunu dayattı, bunu aşıladı, biriyle tanıştım, ikimizin de parası olduğunu sanmıyorum, felaket iyi geçiniyoruz.
