sanıyorum ki olumlu yönde bir etkisi var.
yaklaşık birkaç haftadır kendimi iyi hissetmiyorum. ne konuştuğum insanlar bu durumu anlıyor, ne de ailem. arkadaşım zaten yok. bir insanın koskoca hayatta bir arkadaşı bile olmaz mı?
olmayınca olmuyor bazen.
yalnızlık öyle kötü çöktü ki üzerime, artık nefes alacak takatim kalmadı. mutlu olan insanları görüyordum eskiden çevremde. onlarla avunuyordum. artık onlar da yok. bir boşlukta gibi hissediyorum kendimi.
ve bu boşlukta para harcıyorum. tüketim toplumunun en gözde bireyiyim şu anda. tüm markalar üzerinde ihtisas sahibiyim. yanlış anlaşılmasın, erkeğim. bu sadece kadınlara özgü bir şey değilmiş. onu anladım.
araba aldım bir hafta kadar önce. geçirmedi biliyor musunuz? dedim arabamla oraya buraya gezerim. ama yok. içimde gram istek yok. ankara'ya gittim geldim sadece, o da mecburiyetten.
bakın cuma, öğlen saatlerinde eve girdim ve hala çıkmadım. muhtemelen yarın da çıkmayacağım. pazartesi iş olmasa yine çıkmam. ölene kadar bu dört duvarın arasında durmak istiyorum. kokuşayım. komşular rahatsız olsun kokudan.
araba aldım geçmedi ya; şu anda da mesela telefon almak istiyorum. galaxy note 2 var ya hani, minimum 1500 lira bayılacağım bir alet. heh, o rahatlatacakmış gibi geliyor bünyemi. sanki yıllardır tek derdim oymuş gibi hissediyorum. götüme sokacağım faturaları biriktiriyorum. geçen ay elektrik faturasını ödeyip ödemediğimi dahi hatırlamıyorum. keza su ve internet de öyle.
ama hala para harcamak istiyorum. ihtiyacım olmayan parfümleri, ayakkabıları almak istiyorum. hiç giymeyeceğim tshirtlere pantolonlara para harcayayım istiyorum. hatta hiç gitmeyeceğim yerlere bilet almak ve sonra da ''işi var, olmasaydı giderdim.'' diye avunmak istiyorum.
gay mi oluyorum ben acaba?
kadınlara karşı inancım da zaten bitti. erkek olarak da arkadaşım yok. bir şeyleri paylaşacağım bir allah'ın kulu yok şu dünyada. şu an sokağa çıkıp haykırmamak için zor tutuyorum kendimi:
''çok büyüksün artist ybia diye tapınacaksınız lan bana.. imza almak için önümde kuyruğa gireceksiniz.. posterlerim duvarlarınızı, bakışlarım hayallerinizi süsleyecek! çok seveceksiniz ulan beni, çok seveceksiniz!
yok ki lan hiçbiriniz, yoksunuz, ne bu binalar, ne bu şehir, ne bu trafik.. nedir ulan bu, yanılsama değil mi lan! gerçekliğin komik bir alegorisi aslında.. aslında hiçbiriniz yoksunuz.. vat iz matriks ulan bu!''
biliyorum. harcadığım şeylerin faturası misli misli pişman edecek beni. ama ne yapayım? allah benim belamı mı versin? çok kötü durumdayım diyorum size. bokun içindeyim. şu anda kalkıp pencereyi kapatmaya takatim yok. anlamıyor musunuz ulan beni!!! hiç biriniz mi anlamazsınız ulan yalnız bir adamı!!!!!
kendi için değil de sahiden ihtiyacı olan birileri için karşılık beklemeden harcanıyorsa o para, hafiflik, rahatlık ve özgürlük hissini sonuna dek yaşatması.
