kırılmış, ezilmiş, gücenmiş, sitemkar insanların yaşamlarıdır.. onların bu isyanı devamlı değişen ibne moda akımları ve devamlı fanilalarını pantalonlarının içine sokturan vefakar annelerinin dışında, belki de hayatın ta kendisinedir..
bu insanların gelecekleri sönmüştür.. o feci kılıkla ne çocuklarına ana, kendisine yaren olabilecek aklı selim bir eş, ne de kendisine iş verip kariyer basamaklarını tırmandırtacak adı selim bir patron bulabilirler..
genellikle kendileri gibi yılgın moda savaşçılarının bulunduğu kahvede takılırlar.. kısa kollu gömlek içine uzun kollu t-shirt giyen adam, kısa şort altına uzun çorap giyen adam ve izzet yıldızhan ile okey oynarlar.. kendilerine sorsanız bu şekilde vücutlarını sıcak tuttuklarını söyleyecek, bayır aşağı yuvarlanan monoton hayatının bunla ilgisi olmadığını savunacaklardır.. ama içten içe ölür bu adamlar.. ve haykırırlar:
''neden ben?''
genellikle kac cesit anahtara sahip olduklariyla ovunen hayatlarda rastlanilabilir. cuzdan reklami mantigiyla da yapilmis olabilir. her ne mantikla yapilmis olunursa olunsun, evinde ayna denilen esyadan az oldugu kuvvetle muhtemeldir.
doğduğumuz anda solmuştur aslında bize bahşedilen hayatlarımız. kim derdi ki, anamız olacak o gadın pantolonumuzun içine kıçımıza kadar uzanan tişörtlerimizi sokuşturup bizi sokağa yallah edecek diye. olmaz. bunu şimdi daha iyi anlıyorum. küçükmüşüz, safmışız da anlamamışız. bize yapılanın farkına varamamışız.
küçük bir çocukken bana giydirilen o rüküş kıyafetleri, saçlarımın kesimini hatırlıyorum da (unutamamışım zaten hatırlamaya gerek yok.) bana ne büyük haksızlık edildiğini şimdi höyküre höyküre anlıyorum. ağlıyorum yani lan. her neyse bu ksütahlıklarını bir de fotoğraflayarak belgelendirmişler. anama, babama bak.. üvey miydim acaba..
