bir korku filmi izlemiştim 90lı yılların başında. katil filmdeki palyaçoydu,o gün bugündür korkarım.hem ne o öyle abartılı makyaj,burun falan çok itici.
stephen king babanın o isimli filminin etkisinde kalınmıştır, film 1990 veya 1991 yılında izlenmiştir o gece rüyalarda paylaço ile ilgili kabuslar görülmüştür.
palyaçolardan korkmaktır.
benim hiç sahip olmadığım fobidir.
hatta sözlük kimseye söyleme ama odamın tavanındaki tahtaların birinde üzgün bir palyaço var. kimse görmüyo ama varr yaaaa valla. her gece yatağa yattığımda göz göze geliyoruz . kimseye anlatamadığım şeyleri fısıldıyorum ona .sadece dinliyor... gündüzleri pek belli olmuyo ama gece ışığı kapatıp gece lambasını açınca tastamam orda işte.. benim en suskun dostumm.beni ben bu odayı terketmediğim sürece terketmeyecek dostum. benim üzgün kırkın dostum.kim kırdı kalbini?
bu fobiye sahip olan çok sevdiğim ve sevmekte devam ettiğim biri mevcuttur. Yok böyle bir korku, gözlerine bakınca anlarsınız. Gelip size sarılır o an , ne yapacağını bile bilemez.
kulağa ilginç gelir ama tecrübe etmesi de bir o kadar ilginçtir. nereden edinmişim bilinmez rüyamda falan gördüm zaar bilinçaltı ne yapacaksın. Önüme gelip broşür dağıtıyoruz mu derler, çocukları mı eğlendireceklermiş ( kim sever onu ) ağzı yüzü kaymış koca ayaklı rengarenk saçlı korkunç yaratık, yol değiştirilir hemen, bu öyle bir korkudur ki animasyon, çizgi film olsa çekilmez. Bunlar yüzünden eskiden Mc Donalt's a da gidemezdim ki allahtan kaldırdılar adamı oradan.
allahın belası fobidir. adamı rezil eder.
çocukların eğlenip güldüğü o yaratıklara siz korkuyla bakarsınız.
sokakta arkadaşlarınızla gezerken ilan dağıtan palyaçoyu görünce yol değiştirirsiniz, dalga konusu olursunuz.
sevgiliniz size ortalık yerde güler, siz ağlarsınız.
sadece palyaçoyla kalmaz, kukla heykel gibi şeylerden de zaman zaman korktuğunuzu fark edersiniz.
böyle bir fobiye sahip biri olarak * konuşuyorum; sebebi kesinlikle filmler falan değil. doğuştan geliyor. sebebi şu; içinde başka bir ruh olduğunu düşünüyorsunuz. metafizik ögeleriyle dolu hayaller kuruyorsunuz, içindeki hayaletin insanlığı ele geçireceğini ve sadece sizin bunun farkınızda olduğunu falan sanıyorsunuz. hatta sanmıyorsunuz, bariz öyle arkadaş. uyanın. vallaha palyaçolar normal değil ya. içinde ruh var. şeytani onlar. tövbe allahım.
ne melun şeydir o.. başıma açmadığı iş, beni rezil etmediği mekan, utandırmadığı an kalmamıştır.
hele bir tanesinde can güvenliğimi tehtit etmiştir. hiç unutmam ;
üsküdar daki evimden, çarşıya doğru ablamla yürüdüğüm bir gün, bir pastane açılışı gördük.* kalabalık, demet akalın ve çıstaklı müzikler, plastik tabakta kurupastalar.. neyse efenim her şey yolundaydı taa ki onu görene kadar.. 2-3 metre boylarındaydı, yüzü tasvir edemeyeceğim kadar gerçekçiydi***, fosforlu yeşil kumaştan bir pantolonu vardı. boyu 2-3 metre demiştim evet. içindeki insan değildi, animasyon işini ucuza kapatmak için midir bilmem, cansız ve tehtitkar bir adet palyaçoyu getirip oraya dikmişlerdi. bizzat palyaço upuzun bacaklarıyla, nisan ayının o hafif sert rüzgarında sallanıyor, ileri geri hareket edip dehşet saçıyordu. başta fark etmedim," baklavayı da ucuza satıyor bunlar " gibi yorumlarla, kalabalığı geçip ilerleyecektim ki; ileri savruldu ve bir bölümü bana değdi, evet değdi. ardından kafamı kaldırmamla onu görmem bir oldu ve ben çaresizce kendimi üsküdar çarşısının tek ve en işlek caddesine attım. o esnada, sahil yönünden gelmekte olan bir adet 11 Üs durağa yanaşmak üzereydi, bu vesileyle yavaşlamıştı ama ben kendimi yola atınca, o takoz gibi otobüsü çevirecek bir babayiğit iett şöförü bulunamayacağından, sol koluma bir darbe aldım. canımın acısını hissetmeden karşı yola geçip durdum. ablamı bekledim. beni gören ve durakta bulunan bir kaç teyze trafik canavarı olduğumu söyledi, bir kaç ılımlı teyze ise şöförün iri bir insan olan bendenizi görmemesine hayıflandı. o esnada ablam geldi, ve arkama bakmadan hatta arkamda bıraktıklarım hiç olmamışçasına hızla uzaklaştım.
bu lanet bir anımdır sözlük, yaşadığım korku dün gibi aklımdadır. artık fobim saçmasapan bir boyuta ulaşınca, yazma yoluyla dışa vurmaya karar verdim. belki bir faydası olur. sabredip okuyanlara teşekkür bir borçtur.
sahip olduğum fobidir. küçükken daha da beterdir ama büyüdükçe yavas yavas palyaçolardan haz etmeme olarak devam eder. stephen king'in "it" adlı romanından esinlenilmiş aynı adlı film de körükler bu fobiyi.
