misafirliğe gidilen evde misafir olan babanın, kendi çocuğunu annesine gönderip artık kalkalım mesajını verebilmesi için babanın sarf ettiği cümledir.
bu görevi alan çocuk; çayları devirmeyecek ve yere düşmüş çubuk krakere basmayacak şekilde sehpaların arasından geçer, bu cümleyi annesine iletir.
anne ise tamam oğlum der fakat af edersiniz çocuğu iplemez.
bu cevaptan memnun kalmayan çocuk masum bir şekilde babasının yanına döner.
baba ile oğul arasındaki göz teması tüm gerçekleri bu iki insanın yüzüne çarpmaktadır.
anneyi o ölüm grubundan koparmak hayli zordur.
çünkü anne ayağa kalktıktan sonra ev sahibi teyze ile; salon ortasında, koridorda ve kapı çıkışındaki ayakkabılığın yanında hararetli konuşmalar yapacaktır.
evin bu bölgelerinde yeni doğum yapmış bir gencin evine gitme planları yapılacak veya ölmek üzere olan bir dedenin ziyaretine gidilmesi gerektiği gibi konular hakkında konuşulacaktır.
yani bu cümle, hiçbir şey ifade etmeyen fakat yüzyıllardır çocukların sıkıntı çekmesi, iki arada bir derede kalması için uydurulmuş vahim bir zihniyete aittir. bu zihniyet; kendi hazır olsa dahi annelerin hiçbir zaman hazır olamayacağını bilmeyen zihniyettir.
