çocukluğumuzun lüks oyuncaklarındandı. öyle her zaman oynamamıza izin verilmezdi. 40 yılda bir annenin iyi gününe denk gelip misafir çocuklarla oynamanıza izin verildiğinde pek mutlu olurduk. acayip havalı ve eğlenceli bir şeydi çünkü.
özen gösterilen oyuncaklardandı dedik ya, işte her oyundan sonra toparlayıp o köpükten kutusuna kaldırırdık treni. misafirlerle oynayacağımız zaman da kurulurdu tabi tekrar.
işte bu piç tam da o zaman eğlencenin amına koyardı. dandik malzemeden yapılmış zaten. sen ne demeye ayı gibi oturtmaya çalışıyosun o rayları amına kodumunun piçi!
bugün misafir çocuklarına taktım hafız. eskiyi mi özledim, birileri canımı sıktığı için mi bilmiyorum. eskiden problemler küçüktü be, sen çözemezsen annen baban çözüyordu zaten. artık sorunlar büyüdü, öylece kalıp bekliyorum çözemeden. sorunlarımın anne babamı bile aşması, artık büyük adam olduğumuzdan mı yoksa günden güne küçülüyor muyuz? sanırım ikincisi. neyse diğer bkzları verip gideyim başlığı ağlama duvarına çevirmeden:
