zamanında,ben buralarda yokken,vaudeville for vendetta şöyle demiş..
--spoiler--
otuzbir çekmek, ergen bünye için masonik bir ritüel, satanik bir ayin gibidir.
--spoiler--
ne kadar doğru demiş..
işte küçük çocuklar ve durumuna göre değişen kız çocukları için,araba oynamakta böyle bir olaydır.arabalar alınır,yere serilir.duruma göre legolardan yollar yapılır,o arabalar sürülür ''düüt düüüt babacım ayaklayını çekey misin'' denir.hayatın en zevkli anlarıdır.babanın ayağı artık bir köprüdür.mutlu olunur.
evin halıları,küçük çocuklar ve arabaları için,bir e-5 otoyoludur resmen..orada oynanan arabanın,trafiğin haddi hesabı yoktur.otoparkından,kavşağına..her şeyi vardır.
şimdi gelelim asıl meselemize..
bu oyunları oynamak için başlıca neden olan,oyuncak arabalara da,gözü gibi bakmak ister bu çocuklar.aman bir şey olmasın,çizilmesin,hep oynayayım derler..en büyük eğlencelerinin baş rolünü oynayan bu nesnelere gözü gibi bakmak isterler.
bende böyle bir çocuktum..ve arabamın boyası çıktı diye,onu boyamıştım..dur lan anlatayım.
sene 2001,ben artık 4 yaşına girmişim.ankara'dayız.halının üzerinde arabalarımla ''vınn..biiip''diye oynuyorum.o sırada gözüme bir araba takılıyor.arabanın üzerinde ki boyalar eskimiş.bende üzülüyorum tabii,''ayabam eskimiş,güzel olmuyoy aytık,nasıl düzeltsem ki''diye düşünürken,masa üzerinde ki boyama kitabım ve yanında duran değişik renkte ki pastel boyalar gözüme takılıyor.kafamda ışık patlıyor,boyası çıkan arabaları,alıp rengine göre boyuyoruz.
arabaları aldım elime,ama bu iş ters olmaya başladı,sarı renkli arabanın üzerine kırmızı renk boya yapmışım lan.anneannemde o sırada bbg evine takmış.öyle heyecanla izliyor ki,''ayabalayım yepyeni oldu oleey!''diyorum..''ay dur!''diyor.
sonra bbg bitince anneannem gördü sarı arabanın üzerinde ki kırmızı boyayı,önce arabaları yıkattı,sonra ellerimi.
arabalarımı seviyordum ben,boyadım onları da..hala saklıyorum o arabayı..üzerine bir kırmızı çizgi çektim geçen gün..eski günleri hatırladım..
