8-10 lu yaşlarda Almanyada yaşayan bir tanıdığımız getirmişti ilk metal arabamı. Beyaz renk üzerinde kırmızı lacivert çizgiler vardı, yanında martini yazan beyaz jantlı hatcback Lancia Delta. ralli efsanesi idi o zamanlar. şimdi 8 yaşındaki oğlum oynuyor hemde 100 ü aşkın oyuncağının arasında bu babamınmış diye gururlanarak. tekerleklerini kaybettik sadece koca 30 yılda hatıralarımızı değil.
Sokaktan oyuncak arabalar geçiyor,
oyuncak çiçek satıcıları.
Oyuncak bacaklı kadınlar,
ve oyuncak vapurlar geçiyor.
Ben hep çocuk kalacağım,
...sen hep oyun bozan.*
majorette firmasının yaptıkları, zamanın eczanelerinde satılırdı. demirden ve sağlam malzemeden tekerleklerle uzun süre saklanacak bir oyuncaktı. kardeşimin şuan sahip olduğu aracı almasının sebebi, 8-9 yaşlarında satın aldığımız bu minik oyuncaktır. insanın hayalleri bazen 4 tekerlekli oluyor işte.*
eğer oynanırken el fazla bastırılırsa tekerlekler skodalaşır*,*.skodalaşan arabanın prestiji azalır.o yüzden öyle dikkatli oynardım ki neredeyse tekerlekleri yere hiç değmezdi.sözde yaşlanınca aile yadigarı diye torunuma hediye edecektim,öyle kuşaktan kuşağa gidecekti kara şimşeğim.halen daha bazen kırtasiye dükkanlarının önünden filan geçerken raflarda bi tane görsem bakakalırım.öyle de sevdalıyım oyuncak arabalara.
bir zamanlar pek çok değerli ismin kullandığı, zamanla eskiyen ve trafikten kaldırılan 60 lı ve 70 li yılları hatırlatan minyatür arabalar.
tabi ki sadece eski modeller için geçerli değil oyuncak arabalar, kimisi de en son modellerle çocukların hayal dünyasını süsler, ama şu da bir gerçek ki, büyüklerin daha çok içini ısıtan o hep büyük, parlak jantlı geniş eski arabaların oyuncakları. fakat o eski arabalara bakarken belki de çocuklar kadar şen olamıyor büyükler, biraz o yıllara özlem, biraz da yaş almanın verdiği ağırlık insanın ruhunu acıtıyor.
ama her ne olursa olsun, oyuncak arabalar masaların üzerini süsleyen en güzel dekorlardan biridir bence...
