o da insandır. sahip olduğu sabır taktire şayandır.
şimdi kimilerine onsekiz ay zor gelirken kendisi tam iki buçuk seneye tekabül eden bir zaman süreci içerisinde erkekliğini göstermiştir.
yukarıda bahsettiğim dedemin babası 93 rus harbinde esir düşmüş, orada bir kadınla evlenmiş ve birde kızı olmuş. daha sonraları bir yolunu bulup kaçmış. daha sonra türkiyede evlenmiş. ama ölene kadar kızını orada bırakıp kaçmasının burukluğuyla yaşamış, hep o kızını bulabilecek olsa varını yoğunu satıp getirmeyi düşünmüş. tabiki bunu gerçekleştirememiş. memelektin dört bir yanı böyle hikayelerle dolu. o zamanlar hayat ne zormuş...
geçenlerde vefat eden -mekanı cennet olsun- enver amca 3buçuk sene askerlik yaptığını anlatırdı. eşi zehra teyzeyle 2. dünya savaşını görmüş, yoksulluk çekmiş, zehra teyzeyle 6 kez evlenip boşanmasına rağmen ölümünden 2 hafta sonra üzüntüden ölmüş tonton bir adamdı. çadırdan çıktıklarında gördükleri etrafta ki kopmuş kollar, bacaklar, çeşitli uzuvlar onları savaştan nefret ettirdiği gibi inanılmaz hümanist insanlar haline getirmişti. yazsan roman olur tarzı hikayelerin en başında gelir muhtemelen, çok özlemişim yine dökülüverdi elimden.
