tam da şuan.
manuş baba mı etki yaptı , içmeyi unuttuğum çayı elime aldığımda soğuduğunu farketmem mi bilmiyorum lakin bu his tanıdık. geçtiğimiz temmuz yaşamıştım. unuttuğumu kabul ettiğim bu hayal kırıklığını nefrete bağlamaya çalıştıkça ne kadar da nötrleşmiştim , hiçbir şey hissetmemek ve hiçbir şey istememek arasında sıkışıp kalmıştım. saçlarımı savurmak , dans etmek , caddelerde köşe başlarını dönerken her insana gülümseme isteğimin elimden gittiğini daha doğrusu bunların benden çalındığını dahi unutmuş gibiyim. bilinçaltımı bomboş denecek kadar az şey kaplıyor.
tam da şuan.
