garaj olur, banka olur, büyük bir sarraf olur. o kepenk/kapı inerken, hele hele tamamen kapanmasına ok az bir süre kalmışken gözleriniz ilişmişse, eldeki çantayı, kafadaki dertleri, bünyedeki korkaklığı bırakıp kepenge doğru koşma, son anlarda kayarak altından geçme isteğidir.
şu dünyada korkmadığım çok çok az şey var. ama özendiğim, ölmeden önce yapmak istediğim tek şey bu. belki bir de bir kızı onca tükürüğe rağmen dudağından öperim belki bir gün.
not: düşündüm de en iyisi böyle şeyleri aklımdan çıkarmak. son günlerde n'oluyor yahu bana? aksiyon kim ben kim? çantayı fırlatmakmış... laflara bakar mısın? mesai n'olacak? ev kredisini validen mi ödeyecek? tey allah'ım büyüyeceğime küçülüyorum. sefer tası olan bir adamın hayallerine bak. işin yoksa tutuklan ondan sonra. tövbe tövbe, uç bu sapkın düşünceler aklımdan uç!.. zarar görmek istemiyorum.
