Hayatlarının belirli bir dönemini beraber yaşamış aynı evi, aynı sokağı, aynı kantini, aynı havayı hatta aynı aşkın aşıklarının dramıdır bu. Geneli üniversite öğrencisidir bunların.
Anadolunun bağrından yetişmiş binlerce gencin hikayesidir bu.
Üniversiteyi kazanıpta kendini ilim yerine aşka adamış görünen tipler en kısa yoldan kendilerine bir eş yapmayı planlar. Partnerini bulan gençler kendilerini yemeğe, yatağa, kırlara, dağlara taşlara vururlar.
Çevrelerindeki yalnız tipler hep imrenerek bakarlar onlara, diğer çiftler ise kurdukları cümleler içinde bu çifti örnek göstermekten kaçınmazlar. çevrenin ve hatta kendilerinin bile Hayatlarını birleştireceklerine ve sonsuza kadar beraber olacaklarına olan inançları tamdır. Mutlu ve örnek çifttir onlar.
Yıllar yıllar geçer ve o hiç bitmeyecek dedikleri okul biter.
Veda zamani gelmiştir. Tekrar görüşücekleri için vedalaşmazlar bile sadece gözlerinde nemlenme olur.
Herkes yoluna düşer.
bir kan emici ile bir çok şeyini kaybetmişin savaşı başlar. Bu savaşın tarafları ve sevişgenleri şunu anlar savaşın kazananı olmaz.
O savaş bir başka bedene yapışıncaya kadar devam eder.
neredeyse her gün görüşüyorduk bir de o gitmeden bütün gün beraberdik sımsıkı sarıldı bana seni unutmayacağım bir buçuk ay sonra döneceğim dedi hatta fotoğrafımı da istedi otobüse binmeden önce dedi ki varınca ilk seni arayacağım. öğlen olmuş saat iki dayanamadım en sonunda aradım bana bin tane bahane sıraladı üzüntüden dinleyemedim hoşça kal deyip kapattım. daha ne aradı ne de sordu...
