insanın kalkacağı varsa da kalkamıyor. hayır öyle bir psikolojik baskıdır ki bu geçen her saniye seni biraz daha esir alıyor
sırayla şunları düşündürür insana;
- kalksam mı acaba?
- yok kalkmayım belki başkası yer verir hem o kadar yaşlı durmuyor.
- ama çok pis bakıyor kimse de yer vermedi.
- oha dibime geldi yüzüne bakmayım camdan dışarıyı seyredeyim bari.
- bi kafa mı kaldırsam mı acaba? oha hala bakıyor!?
- diğer büyüklerde yüzüme bakıyor mu acaba, "aaa terbiyesiz gence bak diyor mudur ki acaba :( "
- şimdi kalksam çok geç kalkmışım gibi olur mu ya? heralde olur , keşke baştan kalksaydım * şimdi kalkınca helal olsun delikanlıya da demiyecekler *
- teyze allahını seversen in şuralarda bir yerde.
- anaaaa gelmişim ya lan ineceğim yere. "müsait bi yerdeeee, oh kurtuldum xD" *
