son durağa yaklaşıldıkça inen yolcular sebebiyle belediye otobüsünde tek başına kalmak. garip bir ruh haline sokar insanı, sanki otobüs bizimdir ve istediğimiz koltuğa otururuz.
şöförle ilgili çeşitli düşüncelr havada uçuşur. ya beni hemen indirirse, inmemi istiyorsa son durağa kadar gidersem beni döverse" türünden garip düşüncelr.
daha bi yayılarak oturur insan nedense, bi de ogleden sonra filansa, hava da hafif bulutlu, yersiz hüzün barındıran pop şarkısı klibi tadında geçer kalan yolculuk.
