çok yalan bi hayatım var lan. ufacık bi dünyam var, orada kendi kendime fırtınalar koparıyorum.
önceden daha sık karşılaşırdık da artık pek yok. 10 saatlik uzun bi yolculuk bekler sizi. kaptan marş deyince tıssır tıssır çıkarsınız garajdan.
ölümüne bir erkek olduğunuz için de asla ilk dört koltukta yer alamazsınız. (bkz: ilk dört koltuğa hatun oturtma yavşaklığı) arkadalarda ise bir otorite boşluğu vardır. yola çıkılmasının üzerinden yarım saat kırkbeş dakka geçtikten sonra otorite boşluğu meyvelerini verir.
ayakkabasının içine uzun tırnaklı ayaklar yerine fare leşi ikame eden amcanın, ayakkabılarını çıkarmasıyla ortama bazen naif bi osuruk kokusu gibi, bazen ağır bir çöp konteynırı gibi neticede tiksindiren bir koku yayılmasıyla başlar her şey.
yan koltuktaki kız burnunu tıkar, arka çaprazdaki amca "oha bu ne amk" diye belli belirsiz söylenir, kokoş teyze "ayhh keşke uçağa binseydim" deyu hayıflanır. işte o esnada, tam da o esnada esas oğlan devreye girer ve:
"muavin gardaaş sprey, koku neyim yok mu ya bayıldııgg burda gurban" der.
ben daha karizmatik bi şey hayal etmiştim ama demek ki dışarıdan böyle görünüyorum.
