yaşlı birinin veya yaşlı olduğuna karar bile veremediği kişilerin yakınında ayakta durmasıyla etraftakilerin iğneleyici bakışlarından yerle bir olmuş bir psikolojidir. bu durumda derhal kalkılmalı ve otobüsün en uzak köşesine gidilmelidir maazalah uzun süreli göz baskısından çatlayıverirsiniz vallahi.
otobüsün en arkasında oturarak giden gençten daha tedirgindir. çünkü en arkadaki genç "nasılsa buraya gelene kadar birisi yer verir" mantığında kıçını yaymıştır.*
Çok iyi rol yapması gereken durumdur. Uyuma numarası, kitap okumaya kendimi kaptırmışım ayakları. Tabii kimsenin yemeyeceği numaradır. Bizzat onaylamadığım davranış biçimi.
cam kenarinda oturmadigi muddetce erkek icin iskence durumudur.hele birde ayarsizin birisi cikip gelirde kendi akranin kiza yer vermen hususunda seni uyardiginda adamin tepesine cokmek istedigin durumdur.
otobüs boyunca çizgi filmvari sağ tarafında başında halka olan melek, diğer tarafında kırmızı renkteki ve boynuzlu şeytan arasındaki tartışma gibi içinde vicdani açık oturumlar yaptıran psikolojidir.
her durakta bütün teyzeleri süzüp, acaba bu otobüse mi binecek şeklinde aklından binbir türlü düşünce geçen gencin psikolojisidir. sürekli arkada boş yer var mı düşüncesiyle kafasını çevirir, yazıktır ona.
bu durumla ilgili bir anımı anlatmak istiyorum: her zamanki gibi otobüs yaşlılarla dolduktan sonra uyuma taklidi yapmaya başladığım ve rahatsız edilmediğim bir gündü. bir süre sonra bir mesaj geldi ve strese girdim. mesaja baksam mı bakmasam mı ikilemi içinde kaldım. sonra bakmakta karar kıldım. tabii gözlerimi açarken taklide devam ediyordum(büyük bir gerinme gözlerini yavaş yavaş açma ve mahmur bakışlar) bu taklidin daha yarısına gelmeden yanımdaki bir teyze aa oğlum uyanık mıydın yerini versene dedikten sonra hayattan soğudum.
bu konuyla ilgili benim de bir anım var;
üsküdar minübüsünde arka dörtlüde köşeye sinmişim ama ne siniş.
yorgun bir günün akşamında o mahur beste çalıyor ve ben dizlerimi çakmışım birbirine alayınız kaldıramaz lan ı oynuyorum.
sanırım bağlarbaşı durağıydı, şık giyimli ellili yaşların asaletine sahip; evet o yaşların asaleti vardır;
ve yakasında ihtişam ve gurur eşliğinde taşıdığı atamın rozeti ile bir hanımefendi minübüsümüze teşrif buyurdular.
ben tabii görür görmez asaleti, insan halimin mahmurluğundan sıyrılıp, bir hamlede ayağa fırladım ve yerime davet buyurmasını rica ettim.
et yığını içinden sıyrılmaya çalışan bu nadide hanımefendinin çabalarına haddim olmayarak, ellerine uzanan ellerimle karşılık verdim ve oturmasına yardımcı oldum.
çok kibar bir zerafetle gülümseyerek teşekkür etti kendisi ve sanki bir anda minibüsün bulunduğu boyuttan başka bir boyuta geçti.
ben tabii öyle bakakalmışım.
iki durak sonra hanımefendinin sağ yanda oturan beyaz çoraplı hırpani kılıklı sefil kalktı da yanına oturabilme şerefine nail olabildim.
oturmamla birlikte;
-size de zahmet verdim; gerçekten çok kibarsınız, sözlerini işittim.
bana mı söyledi acep diyen şaşkın gözlerimi kendisine çevirdiğimde tekrar o zarif gülüşü ile yanıtladı beni.
-rica ederim hanımefendi. ben üzerime düşeni yaptım, dedim.
- hayır, olur mu öyle şey! tabii ki de nezaket buyurdunuz. ben izmirliyim. izmirin gençleri sizin gibi değiller. kendi aracım var lakin bazen kullanmakta zorlanıyorum ve otobüse binmem icap ediyor. bir kez olsun yer verenine rastlamadım. istanbul bu konuda beni şaşrttı. izmir i daha eğitimli gençleri ile düşünürdüm, dedi.
- hanımefendi, ben üniversite eğitimimi izmir de aldım. izmir de izmir in güzel insanları ve terbiyesi ile sekiz yılım geçti. emin olun, doğup büyüdüğünüz şehrin adabıdır, beni size karşı oturmaktan men eden dedim.
- daha içten ve canlı bir gülümseme yayıldı yüzüne ve nerelisiniz öğrenebilir miyim acaba dedi.
- amasyalı olduğumu ama çocukluğumun ve gençliğimin adana, samsun, izmir üçgeninde geçtiğini söyledim.
- emin olun akdeniz, karadeniz ve egenin karışımısınız. gözleriniz egeli nezaketi ile bakıyor. sesiniz akdeniz kadar içten ve karadeniz kadar samimisiniz dedi.
tabii ben şaşkın, bir kaç saniye dondum kaldım.
- teşekkür ederim dedim.
- asıl ben teşekkür ederim, sizi tanımak güzeldi fakat gideceğim yere yaklaştım, sağlıcakla kalın diyerek veda etti bana.
- kendisine, kalkmasında yardımcı olarak ardından bakakaldım.
varın psikolojimi siz düşünün.
otursa idim bu kadar eşsiz bir tecrübeden mahrum kalacaktım.
otursa idim belki şu an ki ben de olamayacaktım.
insan her tecrübesi ile kendini reforme eden bir canlıdır.
psikolojimiz de bu reformist gelişimden nasibini alır.
o psikolojiden muzdarip olan biri olarak, otobüs boş olsa bile otobüsün en arkasına gider orda ayakta beklerdim.bu seferde o yer vermediğinde, sana dik dik bakanlar, bu niye boş yerlere ourmuyo diye dik dik bakarlardı. böyle geçip gitti öğrencilik yaılarım.
günde 10 saat ayakta çalışmak zorunda olan gencin psikolojiside vardır aynı zamanda , boş bir yer bulur oturur ayakları ve baldırları rahatlar, etrafta ellerinde kitaplar günün 6 saati sıralarda oturmuş kendinden biraz daha genç arkadaşlar vardır onlar yaşlı teyzeyi iplemez onlar iplemezse işçi genç niye iplesin sorunu doğar bir anda , ama işçi gençtir adı üstünde yorulmak bilmemeli , ipodlarını kulaklarına takmış öğrenci gençliğine bakarak kalkar ve yerini verir.
ama o yaşlı teyze her yerden çıkabiliyor tabi, geçenlerde arka kapıdaki arkası dönük kısımda oturuyordum. yaşlı teyze boş olan otobüse arka kapıdan bindi ve öne yürüyemicem uzatın şunu çocuğum diyerek parasını ileriye uzattı.. hadi bakalım gel de otur oturabiliyorsan..
Baskı Altındaymış Gibi Gözleri Yaşlıları arıyan Görünce Strese Giren Görmeyince Mutlu olan Gençtir.
Psikolojisi Bozulmaya hazır Her an Toplum etkisi altında kalacağını düşünerek Ruh Halini Dağıtan Gençtir.
hep takdir etmişimdir, helal olsundur. abi bi kere 17-55 yaş arası da insan, herkes yorulabiliyo, herkesin oturmaya hakkı var, sırf saygıdan diye hınca hınç otobüste kalkıp neden sana yer verelim ki yani? ha tamam, harbi yaşlısındır, zaten anlaşılır o, buyrun teyzecim deriz zaten, saygısız terbiyesize bak diye tepki çekicem şimdi belki ama bazen de öyle teyzeler çıkıyo ki, sözle imanın dibine vurmakla kalmıyolar, ayağa basma, saç çekme boyutlarına gidenleri falan gördüm ben. ama yani siz de abartmayın, neden 60ı geçen tüm teyzeler bi durak sonra ölücekmiş gibi davranıyo ki.
bir şovalye gibi dibine giren kadınların etkisinde kalmamalıdır ve her şeye rağmen oturmaya devam etmelidir.
çözüm;en arka köşeye oturmak, ayağa kalkıp sadece durmak.Bunun gibi yöntemlerle yer vermeden gideceği yere kadar oturmasını sağlayabilir.
sürekli içinde bulunduğum şizofrenik durum. sanki bütün yaşlı teyzelerin gözü üzerimde gibi. bu yüzden koridor tarafına oturmam. kulaklığımı da takıp dünyayla irtibatımı keserim.
