belediye otobüsündeyiz. amcalar, teyzeler falan. otobüs tıka basa dolu. bir tek benim yanım boş. ayakta duracak yer bile yok otobüste. benim yanım boş ama. baygınlık geçirenler var ayakta durmaktan. çok fena otobüsün durumu. benim yanım boş bu arada.
inecek biri yoksa durakları atlıyor otobüs. çok dolu çünkü. benim yanım boş. fakat bir durakta duruyor. ani fren yapıyor. ayakta duranlardan bazıları düşüyor. bazıları düşenleri çiğniyor. benim yanım boş.
kapı açılıyor sonra. herkes doğruluyor otobüsteki. ciddileşiyorlar. silkinip üstlerine başlarına bir düzen veriyorlar. bazılarında korku, bazılarında hayranlık.
o giriyor. tüm heybetiyle sarsıyor otobüsü. kafasında bir çaput var. gözlerinin altına siyaha boyamış. elinde bir kılıç. havaya kaldırıyor. bir konuşma yapıyor halka. birden coşkulanıyor otobüsteki insanlar. destekliyorlar onu.
yaklaşıyor bana. benim yanım boş. bir yanımdaki koltuğa bir ona bakıyorum. aklımdan neler geçiyor. yoksa? olamaz diyorum kendi kendime. ama bir şeyler kıpırdıyor içimde.
koltuğa kılıcı saplıyor önce. çıkarıp tekrar saplıyor. tekrar tekrar yapıyor bunu. alkışlıyor herkes. çığlıklar yükseliyor. ben donup kalıyorum. nefesimi tutuyorum.
yapıyor bunu. evet yapıyor. gözyaşlarımı tutamıyorum. herkes ağlıyor. birbirine sarılıyor otobüste. yapıyor o bunu. başarıyor. yanıma oturuyor.
bir sonraki durakta iniyor sonra. arkasında bile bakmadan günbatımına doğru ilerliyor.
