her sabah 07.15 itibari ile bindiğim arabanın hareket etmesi ile başıma gelen, gözlerimin onca insan içinde dolmasına sebep olan eylem. camdan dışarı bakar gibi yapar, dudaklarını ısırır, gözlerden yanaklara süzülmeyi bekleyen göz yaşlarını durdurmaya çalışırsın, engel olamayınca da kendi kendine konuşur gibi yapıp " off güneşe alerjim var yaa ya da off dünden beri geçmedi şu ağrı" gibi saçma cümleler kurar, olayı etraftakilere açıklarsın bir anlamda. zordur otobüste efkarlanmak. dışarıda akan hayata rağmen kendi yalnızlığını hatırlarsın. zordur.
