hele ki sabahın köründe okula gitmek üzere bindiyseniz otobüse, arka fonda da kral fm'de kibariye'nin damar şarkıları çalıyordur. şoför hakkında içinizden "ulan ne kıro adam, sabah sabah beynimi s*k*yor" dersiniz.
10-15 dakika sonra şoförün telefonu çalar ve radyodaki programa da hazır reklam girmişken rahat bir nefes almışsınızdır.
tam o sırada şoför, telefonu açarken "haaaa" diye bir tepkide bulunur. otobüsteki yolcuların hepsi birbirine kopacakmış gibi bir gülümsemeyle bakar.
işte siz bu ve benzeri anlarda gerçekten efkarlık bir durumdasınızdır.
her sabah 07.15 itibari ile bindiğim arabanın hareket etmesi ile başıma gelen, gözlerimin onca insan içinde dolmasına sebep olan eylem. camdan dışarı bakar gibi yapar, dudaklarını ısırır, gözlerden yanaklara süzülmeyi bekleyen göz yaşlarını durdurmaya çalışırsın, engel olamayınca da kendi kendine konuşur gibi yapıp " off güneşe alerjim var yaa ya da off dünden beri geçmedi şu ağrı" gibi saçma cümleler kurar, olayı etraftakilere açıklarsın bir anlamda. zordur otobüste efkarlanmak. dışarıda akan hayata rağmen kendi yalnızlığını hatırlarsın. zordur.
