allah'ım o kadar insan otururken neden ben yaww dedirtir insana. hele bide üstün basın şekilsizse daha da cekilmez bi hal alır ki zira bütün gözler sendedir.
uzunca bir sıranın ardından, acaba ayaktamı kaldım yoksa oturacak mıyım tartışmasını delicesine içinizden yaparken, otobüse binersiniz, son boş yer görülmüştür çok mutlusunuzdur.
fakat akbilinizi bastığınızda o huzur verici ve tek bir tane olan "deleelöö" sesi değilde, insanı otobüse mahcup eden ve üç kere öten o kelimelere dahi dökemediğim sesi duyunca, arkanızdaki yolcu bir anda heyecanlanır. siz para çıkartana kadar o lanet elini hemen akbil makinasına uzatır. akbilini okutup geçer ve o son yere oturur.
ve işte böylelikle otobüste ayakta kalan ilk yolcu olunur.
bütün gözlerin üstünde olduğunu hissetmek, bu çocuğa da oturacak bir yer yok mu diye yolcuların etrafına bakınması, acaba dışarı mı baksam otobüsün içine doğru mu falan derken bir sürü çelişkiyi getirir ama bu durum diğer durağa kadar biter ve artık yalnız değilsinizdir.
An itibariyle bulunduğum otobüste bir amcanın yaşadığı dramdır. Son boş koltuğa ben oturduğum için bana dövecek gibi bakıyor. inşallah aynı durakta inmeyiz yareppim!
