vardır efendim böyle insanlar çevrede. öyle ki; uzaktan kendi bineceği otobüsün yaklaştığını görünce, ona doğru engel tanımadan koşanına, her akşam rastlamak zorundayım.
Tabi otobüs doğal olarak durakta durduğundan, şahsın tekrar durağa doğru geri koştuğunu söylersem, nasıl canlılarla yaşadığımızı daha iyi özetlemiş olurum.
Aman yarebbi. kimi itmis kime carpmis farkinda olmadan hunharca kapiya hucum eden insan demeye bin sahit canlidir.
metrobuslerde fazlasiyla gorulur. zilin sesi duyulunca baslayan hareketlenme oturduktan sonra yerini huzura sakinlige birakir. ayakta durma mucadelesi icindeki yolculari seyrederek zaman gecirir.
bu kişilere rastlandığında yol verilesi kişilerdir aman yol vermiyim, ben önce binicem demeyiniz çünkü genelde bu kişilerin sinir kat sayıları oldukça yüksektir bu sebeptendir ki canınız sıkılabilir yolculuğunuz zaten sıkıcıdır böyleyken işkenceye dönebilir aman diyorum.
Otobüsün nerde duracağını RÜZGARINI, HIZINI HESAPLAYAN. ŞÖFÖRÜN NEREDE DURMAK iSTEDiĞiNiN SURATINDAN ANLAYAN. EŞLERiNiN DOSTLARININ DOĞUM GÜNÜNÜ HATIRLAMAZ AMA OTOBÜS SAATLERiNi ÇOK iYi BiLEN KiŞiDiR.
daha kötüsü gördüğüm için yadırgamadığım insandır.
bazı insanlar vardır ki; sanki otobüsteki koltuk ona aittir. otobüse biner ve direk size, "kalk oradan o koltuk benim." bakışı atar. otobüse, ilk siz binmiş olsanız bile karşı karşıya kalırsınız o pis bakışlarla. yer vermek size kalmış.
adam bakarsın öldü ölecek, üzülürsün bu durakta ne işi var adamın dersin. lan otobüs veya metrobüs gelir kapı açılır, işte o an adam frenkeştayna dönüşür. o yaşlı adamın yerini bir koltuk canavarı almıştır. ürkütür...
Özellikle sıra kapanları vardır ki önce biraz sinirlendirse de, gözlerindeki o "allahım nasıl da alt ettim tüm durağı" havasını görünce biraz eğlendiren insan. Hacı cidden komik oluyorsun, bu yolculuk (bu zafer) 25 dakikaya bitecek.
