yanında güzel tatlı hos bı bayan oturursa hıc bıtmesın dedıgın andır ... sısman gozluklu bırı oturursa sürekli '' mına godumun adamı az yye bırazda zayıfla '' diye sövdügün an ...
şans meselesidir evet evet şans, nasıl mı? şöyle; eğer koltuk numaranız iyi bir yere düştüyse yanınızda seyahat eden kişi iyi biriyse tamam yolculuğunuz şahane geçer ama yanınızdaki kişi dallamanın teki olur da sürekli horul horul horlarsa o zaman yolculuk dönüşür kabusa birde yol uzun yolsa ve yerinizde cam kenarını değilse, tamam o yolculuk hepten çekilmez oldu demektir.
şehirler arasıysa güzel şarkıların varsa ya da yanına oturan hoş sohbet insansa çok tatlı geçecek ve belki de bir arkadaş kazanacağın bir yolculuktur. yanına oturan aşırı derecede konuşkan ve meraklı bir hanım teyzemizse yolculuğun zehir olur uyuyamazsın kulaklığı taksan bile konuşur teyzemiz neyse ben susayım sen uyu der 3 dakika sonra başlar tekrardan vay haline...
geceyse,eğer yanında mp3 çaların ve kulaklıkların varsa bir de iyi bir firmayla gidiyorsan cennettir.bir tür psikolojik terapi yaparsın kendine,beynin yavaşlar ve kendini şarkıların ritmine vurursun.
eğer gündüzse,kötü bir firmadaysan ve yolculuk 10 saatten uzunsa,cehenneme hoş geldin demektir bu.
kimisi için gündüz yolculuğu candır. dağları, ovaları, yaylaları izleye izleye gidersin. ayrıca gece gidince pek durmuyor otobüsler. otobüste uyuyamayınca da yolculuk resmen kabus oluyor.
Uyunması imkansızdır. Otobüs ayak-osuruk kokusu karşımı bir şey kokar. Otobüs şöförü rahatına düşkünse sigarasını yakıp keyif eder yada kendini ralli pilotu sanıp diğer Firma şirketlerinin otobüsleri ile yarış yapar. Mutlaka en önde oturan kişiler ya çocuk yada yaşlı amca-teyzelerdir. Bu teyzelerin tek işi otobüsün ön tarfında dedikodu edmektir. Kısacası zorunlu kalınmadıkça yapılmaması gereken bir yolculuk tipidir.
eğer güzel bir playlistiniz varsa, iyi zamanlar geçirmenizin mümkün olabileceği zaman dilimi. tabii etrafınızda ter kokularıyla kaplı insancıklar varsa, bu pek iyi olamayabilir, vasat zamanlara dönüşebilir.
YAnınıza hiçbir zaman normal bir insan oturmaz. Nerede anasını babasını doğrayan, kova vuran, yüzü façalı adam varsa sizi bulur. Tabi bu sadece benim başıma geliyor da olabilir.
20 saat sürse bile sürekli mola verildiği takdirde ayak uyuşması, bacak uyuşması vs lerin yaşanmadığı olaydır.*
her koltuğun önünde kulaklıklı monitör varsa güzel olur. bir de filmler kategorize edilmişsse(komedi, korku..) ve müzikler(rock, pop..) tadından yenmez. bir de wireless i varsa oh ohh.
söför demir çubuğu ittiriyor ve daha bir yutmaya başlıyoruz yol çizgilerini, sonra aniden dalıyorum. bir ara uyanıp yanıma oturan yaşlı amcayı farkediyorum, sonra kendi kendime "bursa' dan binmiş olmalı" deyip, muhtemel sohbeti geciktirmek adına kafamı tekrar cama dayıyorum. camın kafamı her titretişinde tekrardan uyanıp yüzümü cevirdiğim gökyüzüne takılıyor gözüm. daldıkça biz değil sanki şehirler bizden geçiyormuş gibi geliyor, yol bizi alıp götürüyormuşçasına. birden muavinin boğuk ve anlaşılmaz sesiyle irkilerek uyanıyormuş gibi yapmaya başlıyorum...
Yaza yaklaşmamızla birlikte çoğu üniversiteli arkadaşın memleket özlemini dindireceği vasıtadır. Sabah 8:00'da kalkıp memleketinize uygun bir imaj ile kendinizi atarsınız bi atarsınız terminale sonra peron peron ararsınız otobüsünüzü, muhtemelen 1 saat önce gelmişsinizdir terminale... Otobüsünüzü bulduktan sonra, "kim bekleyecek 1 saat yaa" diyerek, dışarı çıkıp muavinle konuşabilirsiniz... Ve başladı çok heyecanlısınız çünkü 4.5 aydır uzaktasınız memleketinizden, sevdiklerinizden, anılarınızdan, çocukluğunuzdan... Yolculuğun başlarında sorar muavin, "su isteyen var mı?" diye, 3-4 saat kadar sonra,ulusoy dağ dinlenme tesislerine gelirsiniz uyuklar gibisinizdir ve yarı hayal yarı gerçek, "yarım saat mola" diye bir ses duyar, halsiz bir şekilde otobüsten inersiniz. Eğer bir şey yiyecekseniz acele edersiniz, ancak diğerlerini bekleyecekseniz başınızı cama yaslar beklersiniz. Mola bitti gidiyoruz... Ordu'da bir mola daha... Sonra Trabzon'a geldikten sonra poaça ve nescafe ikramı olur. Ve memleketinize varırsınız...
taşıma araçlarıyla yapılan yolculukların en çilelisi.
araba olsa istediğin yerde mola verirsin. müziği, klimayı falan kafana göre ayarlarsın. trende hem oturma alanı geniştir hem canın isterse gider yemekli vagonda bir şeyler içer, tanımadığın insanlarla sohbet edersin. tuvaletin gelince gider yaparsın. uçak hem çok hızlıdır hem de tuvalet ve uzun yolculuklar için yemek servisi bulunur.
gemi olsa 5 yıldızlı otel rahatlığı var zaten. aheste aheste oooooh!
pekiyi ya otobüs? diz mesafesi 12 yaşında çocuklara göre düzenlenmiştir. 1.20 bacak boyu olan benim gibiler için çin işkencesidir.
yalnızca molalarda helaya gidebilirsin. sunum diye önüne yarım bardak kahve, bir dilim bayat kek koyarlar.
yanına obez düşerse sıkışmaktan, kürt düşerse soluk alamamaktan can verebilirsin.
lan, ciddi anlamda en çileli yolculuk yaaa! hayır, güvenli de değil. tren ucuzdu, uçaklar da ucuzladı... niye hâlâ otobüs var?
(bkz: geldi yine yolunu siktiğimin)
uludağsözlük'ün değerli yazarı ankara istikametine giden aracımızda tam 9 saat sike sike put gibi oturacaksınız. koltuğu indirmek, yok! yastık, yok! kanalların çoğu, yok!
çekilmezdir, Daha uzun gideceklere sabır dileriz.
