saatlerce süren otobüs yolculuklarından sonra, kişi ile koltuk bütünleşmiştir. ayrılmak zor gelir ondan. yanında da götüremez. hüzünle bakar koltuğa ve bir sonraki yolcuya, bir yerini saatlerce emanet ettiği o koltuğu bırakır.*
genelde ben inmeden bir durak önce seçerim veliahtımı. ben o koltuga oturmaya hak kazanmışsam benden sonra oturcak adamı da seçmek benim hakkım dimi ama.
ineceği durağa gelen, oturan otobüs yolcusunun inmeden önce gözüne kestirdiği birine seslenip "ben iniyorum gel otur" demesi durumudur.bu şekilde otobüs koltuğu tanıdıklar arasında saltanat misali döner.
(bkz: olm seni bulaccaaam)
