sabahın ilk ışıklarında yola koyuldum işe gidiyorum.genelde yürüyerek gidersem otobüsten daha hızlı gidiyorum.uykulu uykulu giderken baktım ki durağa otobüs gelmiş koştura koştura gittim neyse bugün 'otobüsle gidelim canım dedim' zaten kalabalık beş on kişi de binmek için bekliyo hızla gittim ve içimden bi ses bişeyler mırıldanıyo sanki olacakları sezmiş gibi:
'lan olum mal mısın sen ne işin var o otobüste bi tek sen binemeyeceksin herkes g.. ile gülecek sana sakın gitme o lanetli durağa binme o otobüse...'diye bi ses ama artık koşturmuşluğun verdiği o hazla ve geri dönmemek için 'nasıl olsa binerim lan koca otobüste bana mı yer yok' diye otobüsün kapısında bekliyorum ama korktuğumun başıma geleceğini anladım ve ayaklarım kendiliğinden geri adım atmaya başladı önümdeki son kişi ile kaptan
'hadi arkadaşlar gidiyoruz artık bakın millete sıkış pıkış' demesiyle ben gururumu ayaklar altına almamak için 'zaten buna binilmez şu rezilliğe bak' diye konuşurken 'dırannkk'!!! diye kapıyı suratıma kapadı ve bende hiç bişey olmamış gibi gideyim bari derken beni o anda asıl yıkan olay cereyan etti yanımdan o dolu otobüs geçti ve o dolu otobüsün yanındanda aynı istikamete giden bomboş bi otobüs geçti yani saniyeler içinde dumur olmak,g.. olmak nedir bu hayat bu otobüsler bana öğretti.
