Bir önceki otobüsü saniyelerle kaçırdığımı ve yeni gelen otobüste boş yerin olup olmadığını düşünürüm.eğer ankara'da yaşıyorsanız o otobüsün boş olma ihtimali yoktur ama umut işte.
acaba boş koltuk var mıdır?
boş koltuk varsa bekleyenlere yetecek kadar mıdır?
eğer yoksa acaba ben kapabilir miyim?
kapabilirsem yanıma kim oturur?
güzel kız oturur mu acaba?
o kızla konuşabilir miyim?
sevgili olabilir miyiz? şeklinde uzayıp giden sorular soruyorum kendime*.
Lan ne olurdu şu kızda benim bindiğim otobüse binse sonrada sadece 2 kişilik yer olsa otobüste, bütün kırmızı ışıklar bize denk gelse, otobüsün benzini bitse şöför benzin almaya gitse, lastiklerin 4ü de patlasa, yanıma oturan kız cüzdanını unutmuş olsa ama telefon numarasını hiç unutmasa gibi sapkın düşünceler.
- kaçta gelir acaba, kesin geç kalacak şimdi bir sürü trafik. zaten ne zaman zamanında geldi ki. acaba boş mu gelir. şimdi ayakta da kalırım ben 1 saat ayakta git işin yoksa. istanbul kart'tı da doldurmuştum diye hatırlıyorum ama hadi hayırlısı. yoksa bir sürü uğraş:"istanbul kartınız var mı? doluysa kullanabilir miyim?" diye dilen dur. bu yanımdaki önüme geçti benim kesin otobüs geldiğinde de önüme geçecek. ben burda 1 saattir bekliyorum, oh ne ala. sıra anlayışı yok ki zaten bizim milette. taksi de tam durağın önüne parketti sanki başka duracak yer yok. hah geliyor mu ne?.. tüh ya bizim otobüs değil.
bu gelen benim otobüs mü?
hayır benim beklediğim otobüsler asla bu kadar boş olmaz
şu mu?
yok o da değil
zaten bi yere de geç kalmasam dişimi kırıcam
ders kaçta başlıodu ya şimdi gelse yetişir miyim acaba
akatarma fln mı yapsam
ya tam ben başka bir otobüse bindiğimde benim otobüsüm gelirse
neyse bu kadar bekledim beklediğime değsin bari
hem madem aktarma yapcaktım niye bu kadar bekledim ki değil mi
yok yok şimdi gelir zaten
ha şu gelen galiba
of ya bu da değil
yalnız varya başka istikamete giden otobüslerden çift çift geçio benim ki niye ortada yok
ahanda bu beylikdüzüne giden 3. araba
aaaa geldi geldi geldi
offf çok dolu ya nasıl binicem
bi daha bu yolu kullanmıcam
.
.
.
ve uzar gider böyle.
