insana bir türlü rahat vermeyen dedelerdir.başına cama yaslarsın,kıçını dönersin ,cık.o yine kendi kendine konuşur laf atar.yaşına hürmeten bir kaç bir şey söyleyeyim dersin ;dedin mi? işte o zaman zıçtın.zaten kıvılcıma bakan herif başlar dökmeye hayatını.saygı duyduğun değerlere laf atar bir de tasdik bekler üstelik!en iyisi yer değiştirmektir gördüğünüz an.
aslında çok takdir ettiğim dedelerdir. modernizmin getirdiği bir takım kirlilikler ile insanlar bireyselleşmiş, içselleşmiş, kendi dünyalarına kapanmışlardır. niteliksel ilişkiler gitmiş, yerini gayri ahlaki, çıkar merkezli ilişki biçimleri almıştır. saygı değer dedelerimiz de modernizmin bu kirliliğinden daha fazla uzak olduklarından eski ilişki biçimlerini bir nebze muhafaza etmişlerdir.
bir otobüse girdiğinizde dikkatlice bakınız ki, bütün insanlar ayrı köşelere oturmaktadır. tanışma, iki laf etme, en azından selam verme anlayışından yoksun olan gençler dedelerimizin bu tutumunu anlayamamaktadır. bu küçük misal dahi gençlerin şuanki durumunu özetlemekte yeterlidir.
canı sıkkın, kimi kimsesi olmayan, hayatı durağan geçen kimi dedelerimizin gençliğin o höpür höpür yanan alevine ortak olmak istemelerinden veya en azından yeni nesillerle iletişim kurabilme gayesinde olmalarından kaynaklanan enerji sahibi dedelerdir.
somurtan dedeler de iyidir, ama konuşkanlar candır.
yitip giden ve geri gelmeyecek olan gençliklerine duydukları özlemlerini, gençlerle yapılacak olan sohbetle gidermeye çalışan dedelerdir. anlayış gösterilmesinde fayda vardır. nihayetinde onlar gidince yerine gelecek olanlar bellidir.
