üniversite yıllarımda kampüs dolmuşuna bindiğimde sıklıkla yaptığım bu görevi neredeyse herkez ifa ediyordu. bayanlar erkeklerin erkekler bayanların çantsını rahatlıkla alabiliyordu. lakin şimdi istanbuldayım ve buna tenezzül etmeye dahi korkuyorum. allah muhafaza hırsız muamelesi görmeniz an meselesidir.
tanım: hayal edilen ülke.
ayakta beklerken çantama talib olan "oturan kişi"den ricam ( oturan boğa gibi oldu bu da),benim çantamı alma, bana yer ver şeklinde bir serzenişe dönüşür ekseriyetle.
ayakta oturanın çantasını almayan bizden değildir dedirten, aman ne olcak alayım dediğiniz durumdur. ama aldıgınızda hiçte hafif olmayan şeyler çıkar. abicim ne var bunun içinde cesetmi!
insanlıktır. zaten her durakta ani fren yapan şoförün otobüsündeysen eğer ayakta dahi zor duruyosundur değil ki bilgisayar çantası, defterler, kitaplar falan yani **
t cetvelimi almak isteyen teyzeyi hatırlatmıştır. istediğine bin pişman kırılmasın diye elinden geleni yapmıştır. nerden bilebilirdim ki o cetveli 3 yıl daha sınavdan kalarak taşıyacağımı... nerdesin be teyzem.
bir bakıma vicdan rahatlatmadır. açıkçası böyle insanlara uyuz oluyorum. hani ben oturuyorum siz oturamıyonuz ya rahatım sırtım pek siz de bu kalabalıkta ayakta çantanızla gidiyorsunuz ıyy der gibi. oturmuşsan ve rahatsan bunu bizim gözümüze sokar gibi verin çantanızı ben tutim de siz rahat edin biraz bari tarzı takınmalar gerçekten çok samimiyetsiz ve düşüncesizce. dünya kendi etrafında dönüyor sanki anasını satim, sanki benim ona çantamı tutmasına ihtiyacım var. kır dizini eğ kafanı otur aşağı kardeşim.
