bir buçuk yıl kadar sahada çalıştığım için, neredeyse tüm esnafıyla tanıştım. ve gördüm ki, orası apayrı bir dünya.
adam ayakkabısının arkasına basıyor, range rover'dan inip, duvarında halı asılı olan ofisine geçip, uzay mekiği kadar büyük masasının büyük deri sandalyesine geçip, duvarda asılı olan babasının ve abisinin fotoğrafına alışkanlıktan hafifçe bakıp selam vererek oturup, fakirlikten dert yanıyor. neymiş, geçen sene yıllık kazancı 1 milyonken, şimdi 800 binin üstüne çıkamıyormuş...
başka bir adam, mühendis, açmış ofisini, atolyesini, elemanları gayet iyi, elemanlarıyla arası da iyi, fakir edebiyatı hayatta yapmıyor ama böyle bir sulanmak yok. adamın ağzından akan suları alacak bidon yok...
trafiği, 14-16 yaş aralığında olan sürücüler tarafından işgal edilmiş. özellikle bayan gördüklerinde sıkıştırmalar, yol kesmeler.... bir keresinde şikayet etmek için takip edip çalıştığı yere kadar gittim. ama patron sıfatındaki insan, bundan çok değil, 5 yıl önce o küçük sürücünün yerinde olan insan...
iğrenç bir yer olsa da, sanayinin söndüğü tek yerdir.
temelleri 1975 yılında atılmış olsa da, bugünkü popülaritesini 90'ların sonlarında kazanmış olan sanayi merkezi. o yıllarda kazım karabekir caddesi esnaflarının tek merkezde birleşmesi sonucu, ankara'da ki tüm küçük ve orta ölçekli sanayi şirketleri tek çatı altında toplanmıştır.
konya ile birlikte sanayinin en kuvvetli olduğu yerdir, yerli yedek parça üretiminin neredeyse tamamı bu iki merkezde yapılır.
açılımı; ortadoğu sanayi ve ticaret iş merkezi'dir.
Trafik kurallarının olmadığı yer. En kötüsü de bı kere bı kisa sacli abladan makas yemiştim. AMK yavasta gitmiyodum arabayı kenara çekip sigara yakasim gelmisti...
