islam dininin kendisine sağladığı itibar ve ayrıcalıklar nedeniyle türk devlet ve siyaset adamlarının, türk yöneticilerinin ve türk ulemasının güvenine sahip olarak devletin en üst ve önemli mevkilerinde ve hatta orduda subay olarak yer alan, dost görünüp arkadan vuran kalleş araplardır.
osmanlı imparatorluğu'na içten gelen ilk darbeyi arap hazırlamıştır. hilafetin türklere ait olamayacağı bahanesiyle vahhabiler, osmanlı devletine karşı ilk ayaklanmayı oluşturmuşlardır. 1806'da mekke'yi ve kutsal mahalleleri işgalle gelişen bu ayaklanma, "osmanlı hilafet ve saltanatına karşı modern zamanların ilk arap ayaklanması" olmuştur.
bundan sonra arnavut asıllı mehmet ali paşa'nın arabın gönlünde yatan türk nefretlerini sömürmesi olayı gelir.
19. yüzyılın ilk yarısı içerisinde mısırlının türke ve türkün her şubesine karşı beslediği düşmanlığı kendi siyasetine temel yapan mehmet ali, memlûkleri osmanlı'ya ve osmanlı'yı memlûklere karşı kışkırtmak ve mısır hakkındaki türk aleyhtarlığı duygularını bu kışkırtmaya malzeme yapmak suretiyle mısır'a kolaylıkla hakim olabilmiştir. (bkz: the intellectual origins of egyptian nationalism, oxford universty press.)
bir yandan türke dost görünürken diğer yandan türkün düşmanlarıyla işbirliği yapan arabın türk hakkındaki kötü niyetlerini daha iyi anlamak için cemal paşa'nın anılarını okumak gerekir. cemal paşa, bu konuda bizi aydınlatabilecek en yetkili kişidir. ordu kumandanı bulunduğu sıralarda arabın türke karşı ihanetinin ne nitelikte olduğunu kendi gözleriyle bizzat görmüştür. mekke şerifi hüseyin'in (ki daha sonra hicaz kralı olmuştur) 1915 ve 1916 yıllarında ingilizlerle anlaşmasını anlatırken şöyle der:
" temmuz 1915'te şerif, mersin ve adana'nın kuzeyinden iran sınırlarına dek olan havali de dahil olmak üzere arabistan'nın bağımsızlığının sağlanması vaadine karşılık britanya hükümetine askeri yardım önerisinde bulundu."(bkz: djemal pasha, memories of a turkish statesman, 1913-1919).
arabın ihanetini ve arkadan vurmalarını teker teker belirten cemal paşa şöyle der: " her ne kadar mekke şerifi'nin dürüstlüğüne hiçbir zaman inanmamış idiysem de, asla tasavvur edemezdim ki islam dünyasını boyunduruk altına almaya kararlı devletlerle işbirliği yapabilsin."
kısaca belirtmekte fayda vardır ki, 1913 ile 1919 yılları arasında türkün en büyük düşmanları loyd georges'lar (ingilizler), ya da wilson'lar (amerikalılar) ve clemenceau'lar (fransızlar) değil, araplardı: ibn suud'lar, mekke şerifi hüseyin'ler ve emir faysal'lar...
türk milletinin yakın dostu diye göstermeye çalıştıkları ve hatta türkün haysiyetini incitircesine yaranmaya uğraştıkları işte bu sözünü ettiğimiz suud'ların, faysal'ların torunlarıdır.
