ne sevdiğim durumdur. insanları izlemek umarsızca. onlar size bakmasın, ilgilenemesin. onların mimiklerini, özgüven kayıplarını, atmaya çalıştıkları içi boş havaları, bazen samimiyeti, bazen özlemenin en dibini o surat ifadelerine sıkıştırılmış cümlelerle izlemek. ne büyük keyiftir.
kültür seviyesini arttırmaya çalışıp kitap, gazete, dergi vs okumak.
yahut
arkadaş ortamının seviyesizliği söz konusuysa hemen o ortamdan uzaklaşıp yeni insanlarla tanışmak.
bazen de ortamdaki insanlardan çapça çok büyük olduğunun açık bir göstergesidir. seni ciddiye almayarak kendilerinin daha üstün olduğu havasını vermek isterler kimi zaman sanki anlaşmışcasına hep beraber. gülünüp geçilmelidir efendim.
ortamdaki kişi sayısı kaçsa siz hariç o diğer insanların birbirleri arasındaki samimiyeti, o ortamdaki herhangi birisinin size olan samimiyetinden yüksektir.
ortamdan soyutlanmaktır. o an insan ortamdan koşarak uzaklaşmayı bile düşünebilir bunun ileri safhasıda vardır ki "keşke ölseydim de şuraya gelmeseydim" dediğinizde geçilir insanın sıkıntıdan ölüp ölmeyeceğini tecrübeyle sabitlemiş olursunuz bu safhada.
bazen sözlükte de bu şekilde ciddiye alınmayan kişidir. açtığı başlıklar iplenmez, entryleri beğenilmez, yazar nickinden tahminler yapılırken ondan hiç tahmin yapılmaz.
Okul hayatım boyunca yıllardır deneyimlediğim. ilk başlarda tuvalete gidip sinirden ağlıyordum falan sonradan sakin kalmaya çalışmayı öğrendikçe çok da umursamamaya başladım. Şimdi dönüp bakıyorum da o zamanlara harbiden ne kadar gerizekalıyla uğraşıyorsun okul yıllarında.
