bipolar olmam, mental sorunlar yaşamam vs. leri saymazsak sanırım ben buna girdim, girmiştim.
psikolol bana lolü sevdiren bir kanaldı. lolü oynamam, devam etmemin en büyük etkeniydi. (bkz: ilter alp dawnharmony) hiç unutmuyorum. 2018 civarları bu adama bir şeyler oldu. bir anda youtube a video atmayı kesti. gelecek, geçmiş, şimdiki zaman ve hayat hakkında değişik "psikolojik" videolar çekmeye başladı. hiç anlam veremedim. bu adama ne olmuştu?
olan şey sanırım şuydu. çocukluk bitti, ergenlik bitti, yetişkinlik hayatı başladı? peki ben hayatta neredeyim? "ergenleri eğlendirmek için hala lol videoları çekip bunları youtube a mı yüklüyorum. ne kadar da boş bir iş. ben bu muyum gerçekten? gelecekte de bunu mu yapacağım?"
bir 10 ay sonra beni de bu duygular bastı. herhalde bende buna girdim. "ben gelecekte ne istiyorum? ne yapacağım ve ne olacak?" boşluğa düşmek mi belki? ama iş teoride şuna dönüyor ve atlanılmaması gereken nokta da bu oluyor.
artık çocuk değilsin. ergen değilsin. yetişkinsin. ve belki de bunun ağırlığı çok kötü basıyor. çoğu insan belki de bunları sallamaz. ama sallayan insanlarda bu bunalım ortaya çıkıyor belli ki? 30 a kadar belki sallamazsın. 40 a kadar belki. ama kafa kelleşince, vücuttaki kırışıklıklar artınca sen hala o yaptığın işi yapmaya belki devam edince de böyle mi düşüneceksin meselesi belki de.
kendimi hiçbir şekilde hayal edemedim. benim çok ağır bir şekilde patlamamın sebebi belki süreci asla normal bir şekilde geçirmemem. 18 den sonrası yok. bu süreç belki 18-20 yaş arası yine depresyon süreci ile yaşanacak ve bitecekti. ya da bilemiyorum.
işinizi değil mesleğinizi bırakmanızı, gününüzü değil hayatınızı değiştirmenizi, havanızı değil heveslerinizi kurcalamanızı fısıldayan ve ben dahil birçok erkeğe çok sert vuran bir canavar.
Yolun yarısına kalan üç yaş. Ama ben bunalıma girdim sayılır. Uyumadan önce kedi videoları izliyorum bebek videoları izliyorum. Az önce dondurma reklamında duygulandım. Ne beter bişeymiş ulan bu.
içinde bulunduğumu düşündüğüm bunalım. Hep eski günleri anımsıyorum. Her hangi bir olayda hep eskiye gidiyorum. O durumla o anla ilgili mutlaka eskiye dair bir şeyler aklıma geliyor ve iç çekiyorum. Okul bahçesinde koşuşturan ilkokul öğrencilerini gördüğümde "vay be bir zamanlar biz de böyleydik" diyorum. Lise ve üniversite öğrencilerini görünce ayrı bir duygulanıyorum. "Nasıl hızlı geçirmişiz o yılları be. Vay be o kadar olmuş mu biz liseyi bitireli" diyorum. Hüzünleniyorum.
Çayın bile lezzeti yok eskisi gibi. Off be yine vurdu bana ay başım. Efkarlandım. Hep böyle oluyorum bu zamanlarda. Geldi sonbahar. Ben yine mutsuz.
Safiye, ilaçlarımı getir hatun.
gençlik iksiri hala bulunamadığı için yaşlanmanın huzursuzluğunu yaşayan kişinin ruhsal durumudur. ayrıca erkekler karıları orta yaşa geldiği için değil, olsa olsa kendileri orta yaşın bütün izlerini taşırken karılarının kendilerinden daha genç göstermesinden dolayı bunalıma giriyorlardır kanımca.
bu gidişle en çok beşiktaş taraftarlarının yaşayacağı bunalım. kendi yaşlarından dolayı da değil üstelik, kulübün artı 30 transfer politikası yüzünden.
ölüme her saniye biraz daha yaklaştığını düşünerek te oluşabilir. bu entry'i girerken bile kalan ömrümden giden saniyeleri düşünmek. an itibarıyla içinde bulunduğum çok boktan durum.
ikinci yaş bunalımı bitmeden ergenliğe adım atan genç, kendini toparlayamadan orta yaş bunalımını kafa ile karşılar. antropoz-menopoz ile göğüsledikten sonra, imam efendi ile ruh çıkarma seansı sonunda attaaaaaa.
bunalımların bittiği yeri hepimiz biliyoruz. önünden geçilirken hani selvilere bakılarak ıslık çalınır.
hah işte orası.
