orospu çocukları tarafından yakılan, benim için bir metrekaresi bile milyonlarca insanın hayatından daha değerli olan muhteşem ağaçlık arazi. yakanların aileleriyle(onu yetiştiren ananın da, babanın da, onun soyundan gelenin de -toplum gen havuzunun temizlenmesi için, zira sadece ilkel primat zekasına sahip insanlar-ama başka primatlar değil dikkat edin- böyle bir olayı gerçekleştirebilir) birlikte yok edilmesi gereken doğanın bedenleşmiş hali. evet, tek bir metrekaresi bile dünyaya çöp, pislik, kir ve yıkımdan başka bir şey bırakmayan milyonlarca homo sapiens'ten daha değerli!
küçükken ormanların içinde kaybolmayı çok severdim. o sonu bucağı gözükmeyen yeşil ve yükselen ağaçlar,
gittikçe yükselen dağlara tırmanmak veya sonrasında büyük bir hızla -elime aldığım iki sopayla dengemi sağlayarak- aşağı inmek hayatla dans etmenin ta kendisiydi benim için. her seferinde iki-üç adım sonrasını düşünür, sağlı sollu ilerleyerek zirveye varmanın tek yolunun yüksekliği takip etmek olduğunu bilir ve dağlara düz yolda yürür gibi çıkardım. tüm bu manevralar, kondisyon ayarlamaları ve seçenekler (çalılıkların arasında mı yoksa dik kayalıklardan mı gibi seçenekler) hayatın basit bir minyatür haliydi.
ve hepimizin bu hayatta başarılı olduğumuzu görmeye ihtiyacı vardı.
