Biz ne kadar; yediğimize, içtiğimize, uykumuza ve hareketlerimize dikkat etmeden yaşasak ta, organlarımız her daim elinden geldiğince harıl harıl çalışmaktadırlar. Çok azimliler gerçekten. Annelerimizden sonra, ne halt yersek yiyelim bizi asla terk etmeyen yegane şey organlarımız ve onların vefalarıdır. Gerçi imkanları olsa koşarak uzaklaşabilirlerdi bilemiyoruz. Hani derler ya: "senin içini biliyorum" evet. bizim içimizi bilmektedirler. belki de sırf davranışlarımızın en özündeki gerçekliği bildiklerinden de kaynaklı, bir kıyamama durumu olabilir.
Konuya bilimsel olarak bakıldığında, köküne kadar pragmatik olan bir vefadır.
iç ses: organlarına gözün gibi bak. Hayaller ve daha yapılacaklar, bu kötü muameleyi hak etmiyor.
