askeri seferlere bizzat ordunun başında giden ve orduyu yöneten (veya bizzat yönetmese de en azından kendi de orada olduğu için orduya moral veren) osmanlı padişahlarıdır. daha çok kuruluş ve yükseliş dönemlerindeki padişahlar arasında görülür, ama duraklama döneminde de örneklerine rastlanır.
eski savaşların maça çıkar gibi belli ya da önceden belli olmasa da herhangi bir yerde yine maça çıkar gibi karşı karşıya gelerek savaştığı durumlarda olması mümkün, bugünki savaşlarda ise pek hatta hiç mümkün görünmeyen durumdur.
askeri açıdan yanlış bir hareket olup büyük risk alınması demektir. çünkü olası bir ölüm durumunda ordu kuvvetle muhtemel bozguna uğrayacaktır. öte yandan orduyu cesaretlendirip bizzat yönetmesi bakımından güzel bir stratejidir.
en son çıkan yanılmıyorsam ikinci mustafa'dır. sefere çıktığı zamanlar kutsal ittifak ile yaşanan savaş dönemidir. padişahın gazıyla savaşan askerler bir iki muharebe kazansa da zenta muharebesinde bozguna uğrayınca başlarım savaşa da ülkeyi yönetmeye diyerek babaları ve torunları gibi sefaya dalmıştır.
