ben asik olabilseydim optugum ilk kiza asik olurdum. yeteneksizim bu konuda. elim ayağım birbirine dolaşır hep. ne zaman aşk'tan yana bir sohbet açılsa, yerimden kalkıp terkederim o ortamı. ne haddimedir benim, aşk üzerine ahkam kesmek!
ne haddimedir, hiç tatmadığım bir duyguyu dillendirmek!
ben ki, kendimi kesiyorum santim santim. kendimi yok ediyorum gram gram. ulaşmaya çalışıyorum o ölümsüzlüğe. ölmeden, ölüm'ü anlamanın derdindeyim!
fakat, ölmekten korkmuyorum! beni bekleyen, ceza veya ödül sisteminin bekçilerinden de çekinmiyorum! ölürsem, öldürmekten korkuyorum! tanrı'yı! şeytan'ı! cennet'i! cehennem'i! hayat'ı!...
şimdi sen soruyorsun bana. tüm hırçınlığın, tüm kendini beğenmişliğin ve tüm alaycılığın ile. "neden aşık olmuyorsun?" diye.
cevap veremiyorum sana! bağıra bağıra söyleyemiyorum: "ben aşık olabilseydim öptüğüm ilk kıza aşık olurdum!" diye.
evet! ne çok isterdim hem de! o yaz gecesi varoluşun nedeninin bana ıspatlayan o kıza aşık olabilmeyi! bir sabah, kara tren o'nu benden alıp da başka bir şehre götürdüğünde vazgeçtim aşık olmaktan. her sabah o'nu görmek için yolculuk yapardım. bir sabah servisi kaçırdım! aşık olmaktan vazgeçtim. kendimden vazgeçtim!
onun için, soymak istemiyorum ruhumdaki kabuk tutmuş yaraları. sadece ağlamak istiyorum. sadece ağlamak! okyanuslar kadar ağlamak!
gözyaşlarımla boğulmak istiyorum. suni tenefüs istemiyorum artık! herkes bedelini istiyor iyiliklerin. hiçbir şey istemiyorum!
kendimi bulabileceğim yeni bir dünya istiyorum sadece. yeni bir hayat! yeni bir ben!
çok oldu kendimi kaybedeli! ilanlar verdim. "kendimi kaybettim hukumsuzdur" diye.
