90'ların eğitim sisteminde mücadele eden iç güveysinden hallicene bir öğrencisinizdir. sınıf içinde düşmemeye oynayan anadolu takımı formunda bir şekliniz vardır. o zamanın sisteminde öğretmenler tek tek okurdu yazılı kağıtlarını öğrencinin suratına . '' ayşe on, mehmet on '' derdi. işte o vakitler on'u özlemek deyiminin vucüt bulmuş halidir orta halli öğrencide. on'um olsa bende on alsam der durur. içini kemirir bu özlem taki zil sesi çalana kadar. sonrası takım elbise ile atılan çalımlar okul bahçesinde on kişiyi ipe dizmek, ve on'u özlediğini unutmak...
kokusunun odaya sindigi bir evde volta atarak icinizin acıdıgı aglamaya calısıp bogazınızda dügümlendigi kadehteki rakının acısını bastıran bir yürek buruklugu gözlerinizin her daldıgı noktadan onunla beraber cıkmanız ve kavusmak icin icinizdeki delice sabırsızlıktır onu özlemek.
onu özlemek, umarsızca.. sanki seni bir kaç gün önce terkeden, alaşağı eden o değilmiş gibi umarsızca.. atıldın bir köşeye tarifsiz, çırılçıplak, sanki bir acı paratoneri hepsi gelip patlattı kalbini acımasız, ama yine de onu özlemek.. onursuzca...
normal bir hayat yaşarsın. evin, işin, aşın hep aynıdır. onu sana hatırlatacak hiçbirşey yoktur ortalarda. derken bir şarkı çalar plak kalitesinde, veya bir film döner siyah beyaz. Belki de eski bir şiir duyarsın. istemesende onu özlediğini farkedersin. Kaçmaya çalışır, kaçamazsın. koşmaya çalışır düşersin. gözünü kapatırsın sanki göz kapağının içine yerleşmiş kalmıştır. kurtulamazsın. onu özlemişsindir artık..
