ne kadar ben demeye başladık bu hayatta ne kadar ben-cil olduk böyle. hep ben hep ben. sadece ben acı cekiyorum sadece ben mutsuzum sadece ben ben ben. insanlar ben dediklerinde öldüler ve ben dediklerinde mutsuz oldular aslında. bu kadar kör nasıl oluyoruz. en ufak acıyı büyüterek merkezimize alıyor ve hayattan küsüyoruz. oysaki her gün 2600 cocuk sadece susuzluktan ölüyor bunu düsünmüyoruz. ne kadar acı bir yasam sürüyoruz ve hala ben diyoruz. maalesef.
+ onu bulamayan da var.
- bana ne, o bulamayanların sorunu.
edit: böylece bulduklarımıza karşılık olarak bulamadıklarımızı aramaya devam ederiz; çünkü insanoğlu egoist bir tür olup egolarının çevrelediği egoistlik çemberinin dışına çıkamaz ki; çıksa onu bulamayan da var sözünün kullanım alanı daralır.
